"[...] w słowach jest zawarta część duszy autora."

Zarówno Juliet jak i Declan są postaciami poniekąd niesztampowymi i nad wyraz dojrzałymi. Ona - żyjąca trochę z własnego wyboru w cieniu zmarłej matki - znanej fotografki, która jest jej idolką ponad wszelką miarę. On - młody buntownik, mający dwie twarze, obwiniający się o śmierć siostry, z bagażem trudnych wspomnień i nieprzyjemnej przeszłości. Z ich relacji musi powstać mieszanka wybuchowa. I choć z początku nie czuć żadnych sypiących się na prawo i lewo iskier pomiędzy nimi, to z czasem przekonałam się, że ich znajomość może doprowadzić do interesującej relacji. I jak to nie od dziś wiadomo są osoby, które chowają się za słowem pisanym, ale znajdziemy wśród nas i takich, co  potrafią się dzięki temu uzewnętrznić, przez co mamy sposobność poznania danego człowieka na nowo.



Co ciekawe Brigit Kemmerer nie postawiła wątku miłosnego na pierwszy plan, jak to zwykle bywa w młodzieżówkach. Znajdziemy tutaj raczej poszukiwanie własnej tożsamości, radzenie sobie z problemami życia codziennego. Do tego wszystkiego należy dodać zdradę wśród najbliższych, których się kocha, a w końcu przemianę niektórych bohaterów, bo i poboczne postaci również próbują walczyć z teraźniejszością, w której odzwierciedlenie mają ich problemy z przeszłości.

"Jest taka definicja obłędu, która mówi, że to powtarzanie wciąż tej samej czynności z oczekiwaniem innego rezultatu."

Rzadko mi się to zdarza, ale ta pozycja wycisnęła ze mnie łzy wzruszenia. Wydaje mi się, że miały na to wpływ i moje wspomnienia z lat młodości, ale przede wszystkim fakt, że w niektórych momentach potrafiłam się utożsamić z główną bohaterką. I chyba dlatego ta pozycja jest dla mnie na swój sposób wyjątkowa. Z pewnością zapamiętam ją na długo i jeszcze kiedyś do niej wrócę.


Jestem przekonana, że książka przemówi nie tylko do nastolatków. Jest w tej historii mnóstwo prawd życiowych, jak i trochę nostalgicznego podejścia do rzeczywistości. Oprócz wspomnianych już listów, autorka bardzo dużo czasu z całej książki poświęciła na aspekcie fotografii, który niejako był bardzo ważnym elementem w życiu Juliet. To w końcu ta pasja łączyła ją ze zmarłą matką, aby w końcu stać się terapią psychologiczną, dzięki czemu tak naprawdę się odblokowała i odkryła skrywane sekrety przez najbliższych.

"Każda fotografia zatrzymuje w czasie tylko chwilę. Nie wiemy, co naprawdę dzieje się z ludźmi, którzy na niej są. Podobnie jak nie wiemy, co dzieje się z fotografem. Ważne jest to, jak odbieramy to zdjęcie i nasze przypuszczenia, kto jest dobry, a kto zły. Ważne jest to, jak się czujemy, kiedy na nie patrzmy."

Moja ocena...

Podsumowując. Książka jest napisana w tak lekki i przekonywujący sposób, że z pewnością Wam muszę ją polecić. Ode mnie "Listy do utraconej" otrzymują ocenę 9/10! Przeczytajcie, a zostaniecie pochłonięci przez opisaną w środku historię.

"Słowa to tylko słowa. Używanie "słów na k" nie czyni jeszcze idiotą, podobnie jak skomplikowane słownictwo nie czyni nikogo inteligentem."

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki, bardzo chciałabym podziękować Wydawnictwu Ya!