Cześć kochani,
postanowiłam dziś wziąć się za opinię książki, która jakiś już czas temu trafiła w moje ręce, ale dopiero teraz znalazłam chwilkę, aby ją dogłębniej przeanalizować.

Przyznaję, Augusty Docher wcześniej kompletnie nie kojarzyłam i nawet mi nie przyszło do głowy, że tak może brzmieć pseudonim polskiej autorki, ale nie zrażając się, podeszłam do tytułu bez żadnych uprzedzeń. Czy była to ciekawa książka, warta spędzonego nad nią czasu? Już za chwilkę się przekonacie :)

Choć "Najlepszy powód, by żyć" miał swoją premierę w zeszłym roku, to dopiero za sprawą Wydawnictwa OMGBooks ta pozycja trafiła jakiś czas temu w moje ręce. 

Przede wszystkim opis był tym, co skusiło mnie najbardziej, aby przeczytać tę powieść - motyw choroby w książkach zwykle chwyta mnie za serce i miałam nadzieję, że coś ciekawego odnajdę w książce A. Docher. Nie miałam wcześniej styczności z tą autorką i nie do końca wiedziałam czego się spodziewać, co też zwykle ma ogromny plus w postaci braku uprzedzeń i wspomnień z literaturą danego autora.

"Czasami potrzebujemy samotności, żeby przetrawić pewne sprawy, przegryźć je w sobie, przemielić i przeżuć, nieraz aż do mdłości. Ale kiedyś nadchodzi właściwy czas i trzeba wyjść z mrocznej jaskini, z tego cholernego gówna, w którym tkwiliśmy, i poszukać kogoś, kto nas pokocha, trzeba być z kimś, bo przecież jesteśmy tylko ludźmi, nie mamy siły Boga, żeby radzić sobie samemu. Wszyscy kogoś potrzebujemy."

Zacznijmy może w tym przypadku od stylu i narracji.
Książka została podzielona na dwie fazy: "przedtem" oraz "teraz", przez co długo nie mogłam się połapać w całej historii, aż doszłam do wydarzenia, które wiele rozjaśniło. Przez ten brak wytłumaczenia z początku można się nieźle pogubić i mieć mętlik w głowie. Styl jest niezły, ale czasami odnosiłam wrażenie, że czytam książkę napisaną przez nastolatkę, a nie dorosłą kobietę - szczególnie w częściach, w których poznajemy dogłębniej przemyślenia Marcela. Jego część była bardzo charakterystyczna i dość ryzykowna, co z jednej strony było ogromnym plusem - można było wyczuć wręcz charakter postaci, poprzez prowadzenie narracji, z drugiej może niejedną osobę drażnić. Mi się ten zabieg bardzo spodobał.

W "Najlepszym powodzie, by żyć" mamy wiele elementów, o których już wcześniej gdzieś słyszeliśmy bądź czytaliśmy. Przez większość książki nasuwał mi się tytuł "November 9" C. Hoover. Bardzo podobny motyw, który trafił główną bohaterkę, jak również plot twist, przez co czytając polski tytuł czułam podświadomie jak to się wszystko skończy.



Na uwagę zasługuje kreacja głównych postaci. Dominika na początku była ciekawą bohaterką, dało się lubić i chciałam, wręcz marzyłam żeby wszystko dobrze się skończyło. Jednak kiedy dziewczyna na nowo "odżyła" jej postępowanie zakrawało wielokrotnie o naiwność - zwalam to na karb wieku. Było kilka sytuacji, kiedy zamiast jej kibicować, myślałam o niej w negatywny sposób.
Marcel to całkiem inna bajka. Tu miałam odwrotne wrażenie. Z początku nie za bardzo go lubiłam. Wręcz jego sposób bycia i zachowanie mocno mnie drażniło. Z czasem, przyzwyczaiłam się do tego chłopaka i z każdą kolejną stroną bardzo go polubiłam. Nie jest to idealny bohater, ale budzi w czytelniku nić sympatii, choć również w jego przypadku ogromna naiwność i brak doświadczenia życiowego wielokrotnie budziło we mnie politowanie.

Dla kogo?

Przede wszystkim dla nastolatków, tych bardziej dojrzalszych emocjonalnie, szukający polskiej alternatywy dla książek dla młodzieży/young adult z ciekawym przesłaniem.

Moja ocena...

Długo się zastanawiałam nad oceną. Bądź co bądź, książka źle nie jest napisana, a historia całościowo sprawia wrażenie, że gdzieś ją już "widzieliśmy", więc nie znajdziemy w niej efektu "wow". Po dłuższym namyśle dam jej 6/10 licząc, że kontynuacja będzie lepsza :)

A za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu OMGBooks.

Cześć kochani,
w gąszczu letnich zapowiedzi książkowych, moją uwagę niedawno zwróciła książka, która miała swoją premierę 19 czerwca, a o która to, zdecydowanie swoim klimatem idealnie nadaje się na letnie wieczory z książką. Jesteście ciekawi? Serdecznie zapraszam :)

Autorkę kojarzyłam przede wszystkim z wcześniejszą pozycją wydaną również przez Wydawnictwo Feeria Young - "Fatalna lista", o której było dość głośno w zeszłym roku, jednakże nie miałam okazji wcześniej przeczytać, czegokolwiek co wyszłoby spod pióra S. Vivian. Zarówno styl, jak i kreacja postaci była dla mnie totalną niewiadomą i zaskoczeniem.

I rzeczywiście, styl pisania jest bardzo specyficzny. On się dość często pojawia w filmach, kiedy mamy narratora, który opowiada nam historię. Tu jest to aż nazbyt widoczne i do tego trzeba się zdecydowanie przyzwyczaić. Nie wiem, czy autorka ma w zwyczaju w taki sposób opisywać historie w każdej powieści, ale na szczęście ta pewna uciążliwość po prawie pięćdziesięciu stronach znika.

Na uwagę zdecydowanie należy zwrócić na sposób opisywania przez autorkę procesu tworzenia lodów czy też smakowania ich. Jeszcze nigdy mi się nie zdarzyło, aby ślinka mi pociekła podczas czytania książki. W "Słodko-gorzkim lecie" zostało to w tak piękny i jednocześnie dosadny sposób opisane, że musiałam opanować chęć na lody :)

Bardzo podobał mi się rys psychologiczny głównej bohaterki — Amelii. Od samego początku widać było, że dziewczynie zależy nie tylko na pracy, ale również na dobrym samopoczuciu całej grupy dziewcząt pracujących w lodziarni Meade. W ciekawy sposób można zauważyć subtelne różnice pomiędzy naszym pierwszym zetknięciem się z tą postacią a końcowymi stronami książki. Zdecydowanie czuć, że Amelia przechodzi wewnętrzne zmiany, dojrzewa.

W zasadzie nie tylko ona, bo również Brady oraz Cate. Cała trójka głównych bohaterów pamiętnego lata musi się zetknąć ze zmianami, jakie wkrótce w ich krótkim życiu nastąpią oraz nauczyć się z nimi żyć.

W powieści warto zwrócić uwagę na dziejący się jakby obok drugi wątek — Molly Meade, który pojawia się za sprawą Amelii, która podczytuje pamiętnik starej właścicielki lodziarni. A należy w tym punkcie wiedzieć, że Molly skrywa w sobie nie tylko historię miłosną, ale przede wszystkim tajemnicę swojego życia.

Nie będę ukrywać, że fragmenty, kiedy pojawiał się pamiętnik Molly i jej wspomnienia sprawiały, że chętniej zaczytywałam się w powieści. Czuć było w nich od samego początku do końca nieodkrytą tajemnicę.

"Słodko — gorzkie lato" to nie tylko romans dla młodzieży. To zdecydowanie słodko-gorzka historia, która moim zdaniem zaczyna się i kończy lekko gorzkim zabarwieniem. Całość czyta się zaskakująco szybko i nie sposób się oderwać od zawartej w środku historii.

Dla młodzieży, ale tej starszej. Tej, która powoli wkracza w dorosłe życie. Która to doceni delikatne i subtelne aspekty w tej powieści.

Bardzo mocne 7/10. Książka jest wyjątkowa na swój sposób. Zwraca uwagę czytelnika na dorastanie, dojrzewanie, odpowiadanie za podejmowane decyzje oraz mówi o sile przyjaźni - z jej pozytywnymi, ale też negatywnymi aspektami. Zdecydowanie polecam! 

A za możliwość przeczytania chciałabym podziękować Wydawnictwu Feeria Young.