Kto porwał Daisy Maison? | E. Hunter

Wydawnictwo: Filia

Data premiery: 3 października

Cześć kochani,
dziś przychodzę do Was z książką pewnego autora, który jest dość kontrowersyjną pisarzem w świecie literackim. Jedni go kochają, na innych działa jak płachta na byka. Nie ukrywam, że sięgnęłam po tę powieść, bo zauroczyła mnie okładka oraz spodobał mi się opis. Jesteście ciekawi mojej opinii na temat "Hipisa" P. Coelho? Serdecznie zapraszam do lektury :)

"Najstraszniejsza zbrodnia to zabić w sobie radość życia."

W swojej najbardziej autobiograficznej powieści Paulo Coelho pozwala nam przeżyć na nowo wielkie marzenie pokolenia hipisów o pacyfistycznej przemianie świata. Paulo jest długowłosym, zbuntowanym młodzieńcem, który pragnie zostać pisarzem. Uciekając przed brazylijską dyktaturą wojskową w 1970 roku wyrusza w świat w poszukiwaniu wolności i sensu ludzkiej egzystencji. W Amsterdamie spotyka Karlę, młodą Holenderkę, z którą legendarnym Magic Busem wyrusza do Nepalu, nowego kultowego miejsca na hipisowskiej mapie świata. Podróż przez Europę będzie początkiem ich niezwykłej historii miłosnej i głębokiej przemiany duchowej. 

Powieść o wolności, o młodzieńczym buncie i poszukiwaniu siebie.

Moja opinia...

W żadnym wypadku nie należę do grupy osób, które uwielbiałyby prozę P. Coelho. Powiedzieć, że jest to rodzaj specyficznej literatury, to lekkie niedopowiedzenie. Czytałam kiedyś jego "Pielgrzyma" i zwyczajnie za każdym razem książka ta stanowiła skuteczny usypiacz, dlatego też bałam się "Hipisa". Bałam się, że tej pozycji nie dokończę czytać i w najlepszym wypadku do końca roku będę z nią spędzać nużące wieczory. Jakie było moje zaskoczenie, kiedy w oka mgnieniu pokonałam bez większych problemów pierwszych 50 stron, aby po dwóch wieczorach uporać się z tym tytułem.

"Kiedy człowieka ogarnia panika, jest jakby nieobecny. Mózg blokuje wszelkie działanie. Znika groza i przerażenie. Pozostaje tylko dziwna niemoc, bezsilne poddanie się wydarzeniom. Uczucia i emocje znikają, człowiek wpada w otchłań, gdzie wszystko dzieje się poza nim. "

Muszę przyznać, że bardzo podobała mi się opowieść zawarta w środku. Trochę biograficzna, trochę wymyślona przez autora. Wielokrotnie miałam wrażenie, że sam autor opowiada mi treść książki, na jakimś intymnym spotkaniu przy kawie tudzież yerba mate.
Akcja w tej książce nie gna z prędkością światła, ale spokojnie, bez zbędnego spinania się i nadęcia, możemy oczekiwać świetnie napisanej książki, która idealnie oddaje charakter lat 70'tych. Są dzieci kwiaty, są podróże, jest radość z życia, ale też ukazane zostały problemy z jakimi stykali się hipisi - szufladkowanie, niezrozumienie przez resztę społeczeństwa, brak akceptacji wśród najbliższych.

Tak naprawdę "Hipis" P. Coelho jest typową powieścią drogi. Cały czas gdzieś się przemieszczamy wraz z postaciami, mamy oczywiście gdzieś wplecione wątki wojenne, miłosne, przywiązania do drugiej osoby, ale to wszystko jest tak nienachalne, tak subtelnie zarysowane, że aż cudownie było przeczytać coś innego, za co normalnie nie sięgam.

Interesującym zabiegiem w tej książce było nakreślenie historii życia niektórych postaci, jak choćby brytyjski kierowca Magic Busa, który z początku wydał się odpychającą postacią, jednak skrywał w sobie cudowną przeszłość. Był brytyjskim lekarzem, który postanowił zjechać pół Afryki, aby na koniec wylądować jako kierowca. Przez tę oraz historie pozostałych osób, o których nie chcę Wam tu wspominać, aby nie zabrać przyjemności z czytania, "Hipis" dostaje jakby drugie życie i staje się ciekawszą lekturą.



Myślę, że do książek Coelho trzeba wewnętrznie dojrzeć. Kiedy miałam naście lat i próbowałam czytać "Pielgrzyma" nie zdawałam sobie sprawy z wielu rzeczy. Wydaje mi się, że byłam mentalnie za młoda na prozę tego autora. "Hipis" sprawił, że spróbuję swoich sił w  niejednej powieści Paulo Coelho. Może coś mi się jeszcze spodoba?

Moja ocena...

"Hipis" nie jest ciężką książką, ale bardzo specyficzną. Nie tylko dla osób, które chciałyby poczuć klimat lat 70'tych, ale chyba bardziej dla czytelników lubujących się w powieściach drogi. Moim zdaniem książka zasługuje na mocne 7/10. Mogę Wam ją polecić, bo czyta się ją niespodziewanie szybko, a przy tym nie czuje się znużenia ani postaciami, ani ich przemyśleniami.

A za możliwość przeczytania oraz zrecenzowania chciałabym podziękować Wydawnictwu Drzewo Babel.

Cześć i czołem,

znowu chciałabym Was zaprosić w świat literatury dziecięcej. Tym razem będzie to pozycja rodzimego autora, a raczej autorki - Joanna Krzyżanek i jej "Ignaś Ziółko gotuje. Przygoda w warzywniaku".

Zapraszam serdecznie do lektury :)

Ignaś Ziółko i jego pies Kminek otwierają Bardzo Smaczną Księgę i przenoszą się do warzywniaka. Przeżywają w nim przygodę, która pachnie jak koperek, smakuje jak marchewka i jest miękka jak papka z zielonego groszku. Przez kilka dni przygotowują kolorowe i zdrowe potrawy. Próbują znaleźć odpowiedzi na warzywne pytania:

Moja opinia...

Moja ocena...

Cześć moi drodzy,
w dziś postanowiłam dokonać opinii książki, którą po pierwsze dość długo mi się czytało, a po drugie musiała swoje odczekać aż poukładałam swoje myśli na jej temat, a mam tu na myśli pozycję "Wszystkie dobre rzeczy" C. Fisher. Serdecznie zapraszam do lektury :)

"Dwudziestojednoletnia Beth jest w więzieniu. Zrobiła coś tak złego, że nie zasługuje na to, by jeszcze kiedykolwiek poczuć się dobrze.

Jednak jej terapeutka, Erika, nie zamierza spisywać Beth na straty. Prosi dziewczynę o sporządzenie listy wszystkich dobrych rzeczy w jej życiu. Skazana zaczyna odtwarzać swoją historię, począwszy od wspólnego milczenia z Przybranym Tatą Nr 1, przez flirtowanie w kinie w środy z Orange, aż po moment, kiedy pierwszy raz poczuła zapach główki swojego dziecka. Ale pod koniec historii Beth musi skonfrontować się z tą złą rzeczą, którą zrobiła…

Jaka prawda kryje się za zbrodnią, której się dopuściła? I czy każdy, nawet najbardziej zły człowiek, zasługuje na szansę, by się zmienić?"

"Wszystkie dobre rzeczy" autorstwa C. Fisher w żadnym wypadku nie jest pozycją łatwą i przyjemną. Po pierwsze czyta się ją naprawdę ciężko nie tylko ze względu na tematykę, ale też sposób przekazania emocji i treści.
W zasadzie od samego początku czujemy z tyłu głowy, że wydarzy się coś niezbyt przyjemnego, ale żeby dojść do sceny kulminacyjnej, musimy po prostu przebrnąć wraz ze wspomnieniami głównej bohaterki, a te do najprzyjemniejszych nie należą.

Nie będę ukrywać, że do przeczytania tej powieści bardzo zachęcił mnie opis. Dość niejednoznaczny, wskakujący na problemy jednostki. Domyślałam się też, że duży nacisk będzie podczas próby odnalezienia źródła problemów jej decyzji, postępowania oraz pokonania demonów przeszłości. 

I rzeczywiście, pod tym względem książka absolutnie mnie nie zawiodła. Wręcz przebiła moje oczekiwania, ale... 

Mimo wszystko najsłabszym ogniwem w pozycji "Wszystkie dobre rzeczy" była niestety główna postać. Mimo, że była młodą dziewczyną, kiedy wydarzyły się wszelkie okropności, to jednak odniosłam wielokrotnie wrażenie, jakby owo życiowe pogubienie było dla niej jedynie wygodną wymówką. Ilość popełnianych błędów oraz podejmowanych decyzji sprawiało, że niejednokrotnie miałam ochotę wyrzucić książkę przez okno. Nikt aż tak się w życiu nie zachowuje. Odnoszę wrażenie, jakby autorka stworzyła zlepek sytuacji od różnych osób, po czym stwierdziła, że zrobi z tego wszystkiego jedną postać - totalnie nieogarniętą życiowo i emocjonalnie, usadawiając ją dodatkowo w głębokiej patologii. Nie zrozumiałam do końca wielu jej decyzji, które wynikały z braku prośby o pomoc drugiej osoby. Wiem, że ja bym w życiu inaczej postąpiła. Wiem też, że bardzo ciężko jest poprosić kogoś o pomoc, ponieważ strach przed odrzuceniem może być paraliżujący. Domyślam się jedynie, że jej zachowanie i postępowanie wynikało nie tylko z potrzeby znalezienia w sobie odwagi względem drugiego człowieka, ale bardziej z braku odpowiedniej osoby obok, która by nią pokierowała. 

Jest to z pewnością pozycja niejednolita, skłaniająca nas do refleksji oraz dyskusji na temat postępowania głównej bohaterki, a jednocześnie ukazująca jak można w prosty sposób stoczyć się na przysłowiowe dno, od którego bardzo ciężko jest się odbić. 

Na pewno ważną rzeczą jaką należy wspomnieć, jest fakt, że "Wszystkie dobre rzeczy" są debiutem C. Fisher i przez to na kilka elementów można przymknąć oko. Jeśli popracuje nad kształtowaniem charakteru postaci, to z pewnością znajdzie swoich czytelników.

Na uwagę jeszcze zasługuje oprawa graficzna tej powieści. Dawno nie widziałam tak przejmującego a zarazem prostego przekazu stworzonego na okładce. Szczerze gratuluję pomysłu i nieszablonowego podejścia do tematu - z tyłu nie znajdziemy zwyczajowego opisu, a raczej odniesiemy wrażenie, jakbyśmy czytali czyjś pamiętnik.

Biorąc pod uwagę zachowanie głównej postaci, tematykę jaką sobie narzuciła autorka oraz fakt, że jest to jej debiut literacki, moją oceną będzie 7/10. Jeśli ktoś lubi książki skupione na zachowaniu jednostki w świecie oraz jej postępowaniu i jednoczesnej analizie, to z pewnością odnajdą się w tej powieści. 

A za możliwość przeczytania oraz zrecenzowania chciałabym podziękować Wydawnictwu Czarna Owca.

Cześć kochani,
dziś mam dla Was recenzję najnowszej powieści Kasie West "Dziewczyna, która wybrała swój los". Czy jest to rzeczywiście "Kasie West, jakiej nie znamy"? Czy próba odnalezienia się autorki w nowym gatunku się udała? Zapraszam do lektury ;)

Krótko o treści...

Życie Addison Coleman sprowadza się do nieustannego pytania "a co, jeśli..."? Nie byłoby w tym nic nietypowego, gdyby nie fakt, że dziewczyna ma moc Sprawdzania - może wejrzeć w przyszłość i poznać skutki swoich decyzji. Kiedy więc okazuje się, że rodzice Addison postanawiają się rozwieść i stawiają ją przed wyborem, z kim chce zamieszkać, jej niezwykłe zdolności nabierają zupełnie nowego znaczenia... W jednej z wersji przyszłości Addie mieszka z mamą i wiedzie dotychczasowe życie, które zna na wylot, ale które nie jest usłane różami - nęka ją najpopularniejszy chłopak w szkole i sprawa wygląda co najmniej nieciekawie... W drugiej wersji Addison zaczyna nową szkołę i zakochuje się w spokojnym artyście. Uroczo, prawda? Ale i ta rzeczywistość nie jest tak różowa, jak mogłoby się wydawać, bo dziewczyna zostaje wciągnięta w śledztwo w sprawie morderstwa, a sprawy przybierają mroczniejszy obrót. Wiedząc tak wiele i mając równie wiele do stracenia, Addie musi zadecydować, w jakiej rzeczywistości... i bez kogo chce żyć.

Moja opinia...

Kasie West "znam" od pierwszej książki wydanej w Polsce. W zasadzie, chyba oprócz jednej pozycji nieprzeczytanej, każdą jej książkę połykam z zawrotną prędkością. Gdy tylko usłyszałam, że Wydawnictwo Feeria Young ma zamiar wydać najnowszą pozycję Kasie West, postanowiłam się ładnie uśmiechnąć.

Zdecydowanie, zarówno z opisu jak i prowadzonej akcji, jest to inna Kasie West, niż ta, do której ona sama zdążyła nas przyzwyczaić. Jeżeli ktoś miał ochotę, na lekką powieść dla młodzieży, to częściowo może się zawieść. Do "Dziewczyny, która wybrała swój los" trzeba zachować dystans i przede wszystkim skupić się, ponieważ każda drobna nieuwaga, może nas zwieść w czarną dziurę, po której ciężko będzie się połapać o co chodzi. Oczywiście, autorka swój charakterystyczny styl pisania utrzymała, ale momentami brakowało mi w tej powieści akcji, która była elementem wyróżniającym na tle innych autorek, piszących młodzieżówki.

Bardzo fajny zamysłem był sam pomysł na książkę. Podobały mi się te elementy rodem z filmów sci-fi. Opcja ze zdolnościami wybranych ludzi była całkiem udana, przez co podczas czytania na myśl przychodzili mi "x-meni". Kolejnym elementem, który przypadł mi do gustu, to ciekawe postaci oraz interesujące wątki.
Addison Coleman nie da się nie lubić. Jest to taka typowa bohaterka z wcześniejszych książek Kasie West. Jest miła, zabawna, sympatyczna, każdy w niej z pewnością znajdzie przyjaciółkę. Zarówno Trevor jak i Duke byli dla niej idealnymi dopasowaniami, choć moim skromnym zdaniem ten pierwszy jakby bardziej mi przypadł do gustu, pomimo tego że był tylko Normalsem. Czułam między nim a Addie przysłowiową chemię i ten rodzaj iskierki pomiędzy bohaterami, po której wiesz, że oni muszą być razem - innego wyjścia nie ma.

Ciekawym aspektem w książce był podział historii na dwa odrębne wątki, które nam towarzyszyły naprzemiennie przez całą powieść. Nie będę ukrywać. Miałam szczerą nadzieję, że bohaterka nie złamie mi serca i wybierze słuszną ścieżkę, ale dzięki temu, że postąpiła inaczej, mam też świadomość, iż będzie kontynuacja, której już doczekać się nie mogę. Autorka zostawiła nas w takim miejscu, w momencie tylu niedopowiedzeń, że zamykając książkę, czułam ogromny niedosyt.



Kolejnym interesującym elementem w książce "Dziewczyna, która wybrała swój los" było multum wątków, o których muszę tu wspomnieć. Zważywszy na to, że książka została podzielona na dwie historie, to znajdziemy tu między innymi wątki miłosne, przyjaźni, rozwiniętych zdolności mózgowych, a nawet tajemniczego mordowania niewinnych dziewczyn! Tak, to jest książka Kasie West, a autorka postanowiła zaszaleć :)

Moja ocena...

Zapewne, gdybym Kasie West nie znała z poprzednich książek, to stwierdziłabym, że ta książka jest fantastyczna i zasługuje na maksymalną ocenę. Niestety, wiem na co ją stać i czuję pewien niedosyt, tym bardziej, że Kasie skończyła swoją opowieść w takim momencie, że zakrawa to na typowe znęcanie ;)
W każdym razie ode mnie ta książka dostaje 7/10 i liczę, że kontynuacja spełni moje oczekiwania, ale oczywiście jest to Kasie West i polecam Wam sprawdzić tę pozycję :)

A za możliwość przeczytania oraz zrecenzowania chciałabym gorąco podziękować Wydawnictwu Feeria Young.

Cześć kochani,
dziś mam kolejną propozycję z literatury dziecięcej. Tym razem skierowana jest ona do chłopców w wieku 9-12 lat, a także do rodziców tychże pociech, bądź rodzeństwa, które nie do końca wie, co kupić bratu na urodziny. Jesteście ciekawi? Serdecznie zapraszam!

Zanim przeczytałam książkę "Kacper dorasta" zainteresowałam się tematem i dowiedziałam się, że jest to druga pozycja tej autorki na polskim rynku. Pierwsza "Maja dorasta" jest już na runku od 14 marca 2018 i jest analogiczna - mówiąca o dorastaniu dziewczynek.

Czytając tę pozycję, byłam lekko zaskoczona po pierwsze małą objętością, ale co ważniejsze wręcz zdziwiona niebyt dużą ilością tekstu na poszczególnych stronach. Po chwili jednak naszła mnie refleksja, że przecież jest to książka kierowana do dzieci - przede wszystkim do chłopców, którzy, nie ukrywajmy, dość często uciekają od tekstu pisanego. Mimo tych na pierwszy rzut oka minusów, autorce - Monice Peitx - należy oddać jedno. Tak, tekstu jest jak na lekarstwo, ale jest to konkret. Konkret wiedzy, ważnych informacji, a przede wszystkim wartościowe źródło wskazówek i odpowiedzi na pytania, które dzieciaki czasem wstydzą się zapytać rodziców. 

Napiszę więcej, o niektórych rzeczach, nie miałam pojęcia i przede wszystkim styczności, stąd też z ciekawością dowiadywałam się nowych informacji z kolejnych stron. Dla mnie to było o tyle zaskakujące, że mogłam się dowiedzieć tego z... niepozornych rozmiarów, książeczki dla dzieci, ale traktuję też to jako lekcję. Zastrzyk wiedzy oraz sposób w jaki została ona przekazana jest jednym z ogromnych zalet tej pozycji :)

Książka "Kacper dorasta" jest, oprócz rzetelnych informacji, źródłem przepięknych ilustracji Cristiny Losantos. Już dawno nie widziałam tego typu kreski, która na myśl mi przywołuje bajki typu "Madeleine". Uwielbiam tę prostą linię, lekko pastelową kolorystykę oraz minimalizm w przekazie, które tu niewątpliwie występują.
Co ważne i zasługujące na zaznaczenie, "Kacper dorasta" został wydany w twardej oprawie, dzięki czemu mamy gwarancję, że nie jest to książka na raz, a z pewnością przejdzie przez kilka par rąk i nie dozna większego uszczerbku.

Książkę polecam nie tylko chłopcom w przedziale wiekowym 9-12 lat, ale również rodzicom pociech. "Kacper dorasta" pozwala zrozumieć fundamentalne kwestie odnośnie dorastania, ale również daje pole do dyskusji po jej lekturze.

Ze względu na sposób jaki została ona wydana, moja ocena nie będzie niższa niż 9/10! Oprócz rzetelnej wiedzy, znajdziemy tu cudowne ilustracje. Polecam! Jest świetna :)

A za możliwość przeczytania oraz zrecenzowania chciałabym podziękować Wydawnictwu Debit :)

Cześć kochani,
dziś postanowiłam wrócić do Was ze świetną propozycją kryminalną o wicekwestorze Rocco Schiavone, którego miałam już możliwość poznania w pierwszej części cyklu czyli książce "Czarna trasa", recenzowaną w zeszłym roku - LINK. Serdecznie zapraszam do zapoznania się z poprzednią opinią, jak i oczywiście, dzisiejszą ;)

Martwa kobieta zostaje odnaleziona przez gosposię w ciemnym pokoju swojego mieszkania – wisi na sznurze zaczepionym do żyrandola. Całe mieszkanie nosi ślady włamania. Zniknęło też złoto. Czy to nieudana napaść rabunkowa? Na pierwszy rzut oka wszystko wydaje się oczywiste, jednak Rocco ma wątpliwości...

To druga sprawa Rocca Schiavone, który sześć miesięcy wcześniej rozpoczął pracę w Aoście, dokąd został karnie zesłany z Rzymu. Choć wolałby chronić swoje clarksy przed śniegiem i zajmować się romansami, zamiast pakować się w kolejne śledztwo, to przecież jest w swoim żywiole tylko wtedy, gdy rozwiązuje kryminalne zagadki. Właśnie w tym jest najlepszy.

Antonio Manzini jest jednym z tych autorów, którzy mają dar lekkiego pióra i pisania o rzeczach trudnych w naprawdę przystępny i niemęczący sposób. Zarówno "Czarna trasa" jak i "Żebro Adama" są powieściami, które wciągają czytelnika od samego początku w tok zaskakujących śledztw i zagadek kryminalnych.

Autor stworzył bohatera, który troszkę jest takim "Dr. House" w branży policyjnej. Na pierwszy rzut oka jest on antypatyczny, wręcz odstręcza swoim sposobem bycia czy też lekką zgryzotą, ma swoje problemy psychiczne, jednak gdzieś tam w środku jest to naprawdę ciekawy człowiek, od którego można się lekko uzależnić. Chciałabym mieć takiego policjanta w swoim regionie. Takiego, który nie zważając na porę dnia, szedłby po trupach do celu, aby rozwiązać dany przypadek. 

W najnowszej powieści "Żebro Adama" mamy możliwość go lepiej poznać i odkryć kolejne aspekty jego charakteru - jak choćby mój ulubiony rodzaj poczucia humoru, owiany sarkazmem.

W tej części również lepiej poznajemy postaci poboczne, jak choćby patologa, natomiast scena D'Intina z Derutą rozwaliła mnie na przysłowiowe łopatki. Nie zdradzę Wam tu szczegółów, ale uwierzcie mi, warta jest przeczytania :) Ja się uśmiałam po pachy. 

Już drugi raz z rzędu Antonio Manzini zaskakuje mnie kreatywnym podejściem do tematu oraz świetną kreacją bohaterów. Przy dość napiętej akcji, zaskakujących zwrotach i niespodziankach nie sposób się nudzić.

Oczywiście nie może być niżej niż 9/10. Jest to idealny przykład świetnie skonstruowanego kryminału, z ciekawym zakończeniem i z pewnością można w ciemno brać każdą książkę napisaną przez A. Manzini. Mówię to Wam ja! A jestem strasznie wybrednym czytelnikiem :)

Cześć kochani,
jakiś czas temu postanowiłam wprowadzić do mojej listy czytelniczej więcej książek literatury dziecięcej, dlatego nie zdziwcie się, jeśli co jakiś czas na blogu pojawi się jakaś recenzja książeczki dla dzieci. A że zaczęłam ten temat, toteż czas na pierwszą recenzję tego gatunku. Na tapecie będzie "Małe licho i tajemnica Niebożątka" autorstwa Marty Kisiel. Zaczynamy :)

Jako że nie miałam nigdy styczności z książkami Pauliny Kisiel, toteż styl pisania był dla mnie zagadką. Z początku wydawał mi się dość ciekawy, jednak z każdą kolejną stroną stawał się co raz bardziej dziwaczny, co nie znaczy że był zły. Poprzez to, że nigdy nie miałam z taką formą styczności, musiałam się przyzwyczaić i momentami nawet przemóc, aby dalej zagłębiać się w lekturę.

Fantastyczną sprawą w książce "Małe Licho i tajemnica Niebożątka" jest to, że autorka wprowadza nas w cudowny świat stworów, potworów, które są przyjazne i miłe. Zresztą już sama postać Niebożątka urzeka swoją prostotą, a jednocześnie skrywa drugie dno, które musicie sami odkryć, czytając tę pozycję.

Nie jest to zła książka, ale wydaje mi się, że zdecydowanie dla starszego dzieciaka. Młodsze, w wieku 3-9lat, może mieć problem z utrzymaniem skupienia oraz zainteresowania przez dość długie opisy i wydawać by się mogło na pierwszy rzut oka, zbyt wolną akcją. Tu trzeba doszukiwać się drugiego dna, ale też należy spojrzeć na historię dojrzewania oraz tolerancji z perspektywy dziecka.

"Świat byłby niepełny, gdyby żyli na nim sami zwyczajni ludzie. Zwyczajni ludzie robią mnóstwo zwyczajnych rzeczy, bez których nie umielibyśmy żyć. Ale to dziwni wspinają się na najwyższe szczyty gór, latają w kosmos, patrzą godzinami w gwiazdy. Przekraczają granice światów... albo zdrowego rozsądku. Albo piszą książki."

"Małe Licho i tajemnica Niebożątka" była dla mnie lekturą na jeden wieczór. Wciągnęłam się od początku w wykreowaną historię, choć miałam lekki zgrzyt jeśli chodzi o styl pisania, który nie stanie się moim ulubionym. Tekst uzupełniają cudowne ilustracje, a duża czcionka nie sprawi trudność w przebrnięciu przez opowieść. Moja ocena? 7/10. Jak to ładnie określiła na ostatniej stronie Aleksandra Szwed, że jest to "książka dla człowieków wszelkich kształtów, rozmiarów, o peselu absolutnie dowolnym!" i ja się z nią zgadzam! :)

A za możliwość przeczytania oraz zrecenzowania chciałabym podziękować Wydawnictwo Wilga.