Cześć kochani,
Moja przygoda z książkami zaczęła się tak na poważnie od Kasie West i jej "Chłopaka na zastępstwo". Zawsze ceniłam tę autorkę za lekkość pióra i niebanalne podejście do tematu. Czy "Przeznaczenie i pierwszy pocałunek" okazała się finalnie pozycją ciekawą? Za chwilkę się przekonacie.

Jak już wspomniałam na wstępie, z Kasie West "znam się" nie od dziś i za każdym kolejnym razem, gdy gdzieś się w czeluściach Internetu obiło się, że ma zostać wydana kolejna jej powieść, nie mogłam się doczekać. Jednakże od jakieś czasu odnoszę wrażenie, że autorka lekko się zagubiła i straciła swoją iskrę w tworzeniu powieści. Albo ja się zestarzałam i już jej książki nie wywierają na mnie takiego samego wrażenia jak jeszcze dwa lata temu.

Jednego K. West z pewnością zarzucić nie można. Nadal ma lekkie pióro, przez jej najnowszą powieść wręcz się przepływa i przede wszystkim nie męczy czytelnika - "Przeznaczenie i pierwszy pocałunek" jest książką zrównoważoną pomiędzy dialogami a opisami. Dodatkowo jako przerywnik autorka skusiła się na wstawki ze scenariusza filmu, w którym grają główne postaci, co jest niewątpliwie ciekawym zabiegiem dla osoby, nie mającej styczności z taką formą pisarską.

Jednakże...

No właśnie to "jednakże". W "Przeznaczeniu i pierwszym pocałunku" poznajemy Lancey Barnes, która jest nastolatką, gra w najnowszym filmie i... me delikatne problemy z nauką. W tym celu jej ojciec wynajmuje korepetytora - chłopaka z liceum, gdzie Lancey ma indywidualny tok nauczania.

Pomiędzy nią a Donovanem powolutku zakwita delikatne uczucie, jednakże podczas lektury za grosz nie mogłam się wczuć pomiędzy ich relację. Może to po części wina obojga przekonań, może różnić jakie w Lancey i Donovanie dostrzegałam, ale ich relacja moim zdaniem kompletnie się nie kleiła. 

Z pewnością ciekawym wątkiem w najnowszej powieści K. West była sensacyjno-kryminalna zagadka. Lancey musi odkryć, kto działa przeciwko niej, a ma przed sobą naprawę sporo osób w kręgu podejrzanych. Na jej szczęście obok są też postaci, które są sprzymierzeńcami i pomagają jej w trudnych momentach.

"Przeznaczenie i pierwszy pocałunek" jest decydowanie dla nastolatków. Również dla fani pióra K. West znajdą w najnowszej powieści coś dla siebie, jednak nie polecałabym tej pozycji osobom, które nie miały styczności z tą autorką. Starsze jej książki bywały lepsze.

Będąc całkowicie szczera, moim zdaniem najnowsza powieść K. West zasługuje na mocne 6/10. Świat aktorstwa, tajemnic i obgadywania za plecami zdecydowanie mnie nie przekonał, tak samo jak relacja uczuciowa pomiędzy Lancey i Donovanem, ale "Przeznaczenie i pierwszy pocałunek" zdecydowanie należy do lekkiej i przyjemnej lektury, która z pewnością trafi do młodszego czytelnika.

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania chciałabym podziękować Wydawnictwu Feeria Young.

Cześć kochani,
poniedziałki bywają ciężkie, więc żeby umilić ten dzień, postanowiłam podzielić się kolejną opinią książki, która dotarła do mnie od Wydawnictwa IUVI. Serdecznie zapraszam do zapoznania się z poniższą opinią :)

Ostatnio mam niebywałe szczęście do wartościowych i ciekawych książek dla młodzieży, ale także tych o podłożu fantastycznym. Tym razem w moje ręce trafiła pozycja autorstwa H. Chewins "Odwrócone", która oprócz przepięknej okładki(błyszczącej, idealnej dla srok książkowych) w środku skryła w sobie cudowne wnętrze, którego kompletnie się nie spodziewałam. Ostatnią książkę o podobnej tematyce czytałam bodajże w 2017r. i był to "Pax" również od Wydawnictwa IUVI.

"Odwrócone" skrywają w sobie ogromne pokłady liryczności i przepięknie prowadzonej narracji, skłaniającej jednocześnie do refleksji. Samą pozycję czyta się szybciutko, dzięki idealnie ułożonej czcionce. Jest klarowna, są zachowane odstępy, a sam tekst podczas czytania się nie zlewa i łatwiej o tempo w czytaniu.

"Oczy to dwoje drzwi prowadzących do miejsca, gdzie zrodziła się dusza."

Powieść sama w sobie jest magiczna. Od samego początku zostajemy wepchnięci w wir ciekawych wydarzeń, które opowiadane są niczym przepiękna baśń dla dzieci bądź dorosłych. Jest tu dużo muzyki, są ciekawie przeplatane wydarzenia i sama się na tym złapałam, że w pewnym momencie nie mogłam się oderwać od przygód Delphernii oraz Blya. 

A jeśli już jesteśmy przy postaciach. Delpernia i Bly zdecydowanie ciągną całą powieść. Są młodzi, ukazują pewnego rodzaju świeżość i wielokrotnie można się wczuć w ich relację oraz przeżywane emocje.
Oczywiście jak to ma miejsce w podobnych tego typu książkach, znajdziemy tu również przeciwwagę w tzw. złych postaciach - Matka Dziewięć czy Mistrz. Zdecydowanie się z nimi nie polubiłam, ale doceniam kunszt i zamysł autorki tworząc takich bohaterów.

Z pewnością ciekawym aspektem w tej powieści są zastosowane interesujące neologizmy - momentami wręcz zabawne jak choćby królowa Młodzianna, Smutkodwór, Piórożleb czy choćby iskroćmy. Z początku mogą drażnić czytelnika, jednak im bardziej się wgłębimy w powieść, tym się do nich zaczynamy przyzwyczajać, a w końcu akceptować.

Zdecydowanie dla każdego, kto chce poczuć odrobinę magii oraz baśni zawartej pomiędzy kartami niepozornej (czy wręcz nawet niedocenionej) powieści. Nie jest to książka wyłącznie dla nastolatków/młodzieży. Ja się świetnie przy niej rozerwałam i wielokrotnie czułam zagubienie głównej postaci.

Zdecydowanie 9/10! Jest to piękna, baśniowa powieść i aż szkoda byłoby, gdyby trafiła do książek niedocenionych przez polskich czytelników!

A za możliwość przeczytania chciałabym podziękować Wydawnictwu IUVI.

Cześć kochani,
młodzieżówki mają to do siebie, że albo daną książkę pokochamy od pierwszych stron, albo za nic w świecie nie wrócimy do danej pozycji. Aby dowiedzieć się, do której kategorii trafi "Wiśniowe serce" w moim przypadku, zachęcam gorąco do poniżej lektury :)

Moja opinia...

Nie będę ukrywać, niby książek nie ocenia się po okładce, ale gdy zobaczyłam oprawę graficzną do "Wiśniowego serca" nabrałam ogromnego(dosłownie!) smaku na tę pozycję. Potem dowiedziałam się, że to początek serii pięciu książek. "O tak! Dawno nie czytałam serii młodzieżowej, ale żeby zdecydować się na następne części należałoby jak najszybciej przeczytać pierwszą powieść" - pomyślałam.

"Wiśniowe serce" jest to jedna z tych książek, po lekturze których robi się ciepło na sercu i odkładamy ją na półkę z uśmiechem na twarzy nie mogąc się doczekać kolejnej książki z danej serii. Z jednej strony jest to powieść dla młodszej młodzieży, z drugiej zaś uważam, że nawet dorosła osoba odnajdzie się w historii Cherry i będzie jej kibicować do ostatnich stron.

"Życie jest takie jak kwiaty wiśni - piękne, lecz kruche - i cała sztuka w tym, by cieszyć się jego pięknem, póki trwa, i korzystać z każdej danej nam sekundy..."

Cathy Cassidy ma niewiarygodnie lekkie pióro, które sprawia, że przez całą powieść przepływamy. Nie nudzi, nie nuży, nie męczy, jest wręcz miło, ujmująco, choć problematyka zawarta w środku nie należy do najłatwiejszych. Stykamy się tu przede wszystkim z obawami głównej bohaterki. Lękiem przed akceptacją, nowym życiem, próbą odnalezienia się na nowo i pogodzenia z rzeczywistością.
Z pewnością  należy zwrócić uwagę, że w "Wiśniowym sercu" pojawia się mnogość postaci, która na pierwszy rzut może sprawić, że poczujemy się zagubieni. Na szczęście autorka wykreowała tak wyraziste pod względem psychologicznym postaci, że kiedy myślę o Skye, Coco, Summer czy Honey od razu wiem, która z sióstr Tanberry jest która.

"Przeszłość to niebezpieczne miejsce. Można się tam zakraść pod osłoną bajki, złagodzić ją trochę, osłodzić... Potem nadchodzi sen i prawda wysącza się z człowieka poza jego wolą, i przebudzenie bywa gorzkie."

Oczywiście oprócz problemów z przystosowaniem się w nowym otoczeniu Cathy Cassidy skupia naszą uwagę przede wszystkim na wątku miłości pomiędzy Cherry a Shayem. Ważne jest tu, że autorka uczy nas podczas lektury, że kłamstwo ma krótkie nogi, ale też ukazuje drugą stronę medalu, próbuje nas skłonić do wybaczania i dawania kolejnej szansy.

Jestem ogromnie ciekawa jak kolejne losy dziewcząt zostaną przedstawione. Ciekawi mnie najbardziej wątek Honey i jej problemów z ojcem. Z pewnością będę wyczekiwać kolejnych części tej serii młodzieżowej.

Dla kogo...

O dziwo nie tylko dla młodzieży. Sama(a nie mam już nastu lat) czytając tę pozycję wielokrotnie kibicowałam Cherry i miałam nadzieję, że dogada się z wszystkim przybranymi siostrami. Jest to zdecydowanie idealna książka, dla osób poszukujących lekkich książek utrzymanych w klimacie letniej/wakacyjnej aury.

Moja ocena...

Zdecydowanie bardzo mocne 7/10. Książkę czyta się szybciutko; zarówno czcionka jak i dodatki są miłe dla oka. Każda z postaci jest przemyślana i nie czuć znużenia podczas jej lektury. Zdecydowanie polecam! Mam nadzieję, że pozycja ta nie trafi do worka z niedocenionymi tytułami.

A za lekturę chciałabym podziękować Wydawnictwu IUVI.

Cześć kochani,
w końcu nastał ten czas, że mogę się wziąć za opinię na temat debiutu literackiego Macieja Marcisza "Taśmy rodzinne". Czy była to ciekawa lektura, czy może autor nie pociągnął tematu i schematu jaki sobie narzucił? Już za chwilkę się dowiecie.

Krótko o treści...

Marcin Małys ma 30 lat, 63 tysiące złotych długu i mętną wizję własnej przyszłości.

Kiedy ojciec decyduje się go wydziedziczyć i przekazać wielomilionowy majątek na cele dobroczynne, Marcin postanawia odzyskać należne mu dziedzictwo. Żeby nakłonić ojca do zmiany zdania, musi przekonać do siebie matkę, siostrę i brata, którzy postanowili o nim na zawsze zapomnieć.

Z przezabawnej historii o próbach radzenia sobie z dorosłością Taśmy rodzinne przeradzają się w poruszającą sagę rodzinną. To opowieść o magicznej i fatalnej sile pieniądza, narodzinach fortun nowobogackich, toksycznym poczuciu wyjątkowości i skutkach manipulowania wspomnieniami. O tym, czego nigdy nie dowiemy się o cudzej rodzinie i o pewnej taśmie VHS.

Moja opinia...

Dawno, ale to dawno nie czytałam książki polskiego autora, który zaintrygowałby mnie do tego stopnia, aby po pięćdziesięciu stronach krzyknąć w myślach "tak! chcę więcej!" a po pięćdziesięciu kolejnych stwierdzić, że to miłość literacka od pierwszego zaczytania.

O "Taśmach rodzinnych" nie można powiedzieć wręcz żadnego złego słowa. Jest to książka, która w najmniejszym detalu oddaje charakter epoki przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Wielokrotnie czytając kolejne rozdziały doskonale widziałam o czym autor pisze, co ma na myśli i czułam w jakim kierunku pójdzie. Nie chcę w tym miejscu zabrzmieć ze stwierdzeniem, że książka jest przewidywalna, bo osoby które nie przeżyły pierwszych lat konsumpcjonizmu w Polsce, nie będą w stanie sobie wyobrazić kierunku i punktu odniesienia Macieja Marcisza.

Ta pozycja to świetnie nakreślony obraz społeczeństwa, które budzi się do życia po PRL-owskim marazmie. To też książka o rodzinnych relacjach, o tych cudownych wspomnieniach, jak i brudnych związkach, które swój ślad gdzieś w nas są zakorzenione.

Maciej Marcisz w dosadnie piękny sposób ukazał losy pewnej rodziny ze śląska. Losy, które na przestrzeni lat okazały się sinusoidą wzlotów i upadków, sumy ambicji i porażek, a w końcu oczekiwań, pragnień, nadziei. Gdzie pod powłoką dostatku, kryły się problemy jednostki. Gdzie w tak intymnym obrazie, zostały ukazane dylematy dojrzewania i dorosłości.

Narracja w "Taśmach rodzinnych" jest lekka, przyjazna czytelnikowi, dzięki czemu przepływamy przez całą książkę niczym oglądając przysłowiowe taśmy vhs na starym wideomagnetofonie. Wielokrotnie odnosiłam właśnie takie wrażenie - jakby autor celowo krótkimi urywkami przedstawiał niektóre wydarzenia, abyśmy mieli poczucie oglądania danych scen w telewizorze.

Z tak ciekawym zabiegiem literackim już dawno nie miałam styczności. 

Z początku bałam się, że "Taśmy rodzinne" nad wyraz zbierają pozytywne opinie, jednakże po lekturze wiem jedno, gorąco zachęcam każdą osobę, aby jeśli nie teraz to w niedalekiej przyszłości przeczytała tę powieść, bo warto!

Dla kogo?

"Taśmy rodzinne" to nie tylko powieść dla osób, które przeżyło dzieciństwo lat 80/90. To też książka nakreślająca obraz minionej epoki i osoby nie mające świadomości jak się żyło, właśnie w tej powieści odnajdą odpowiedzi na wszelkie pytania.

Moja ocena...