Cześć kochani,
dziś mam dla Was książkę napisaną przez polską pisarkę, ale... z dość nieszablonowym miejscem zdarzeń. Był to jeden z elementów, które sprawiły, iż zdecydowałam się na zrecenzowanie tej pozycji. Czy było warto spędzić nad nią czas? Za chwilkę się przekonacie...

Krótko o treści...

Dziewiętnastowieczna Francja to idealne miejsce na historię miłosną o kopciuszku, który spotkał swojego księcia… Jednak w tej bajce nie wszystko okaże się tak piękne, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Oto młoda Charlotte, która olśniewa swoją urodą wszystkich dookoła, oczekuje powrotu swojego narzeczonego. Niestety, Victor wkrótce zdecyduje o opuszczeniu Charlotty na zawsze, a złamane serce dziewczyny będzie się domagać pociechy… Czy znajdzie się ktoś, komu będzie mogła zaufać? Co wydarzy się na francuskim dworze, kiedy piękna Charlotte zagości w murach Wersalu? I jaką rolę w tych wszystkich wydarzeniach odegra dumny cesarz Francji?

Moja opinia...

Z tego typu powieściami, gdzie akcja dzieje się w odleglejszych wiekach, miałam już styczność wielokrotność i choć romans historyczny wydaje się dość prostym gatunkiem literackim, to można popłynąć na całej linii, kiedy autor "nie czuje" danej literatury bądź niewystarczająco wczyta się w kontekst historyczny. Większość książek, z jakimi się dotychczas spotykałam, opierała się na pewnych utartych schematach: począwszy od charakterystycznych bohaterów, poprzez w specyficzny sposób prowadzoną akcję, a skończywszy na humorze czy też odpowiednich zachowaniach postaci - odpowiednio do danego wieku i panujących zasad dobrego wychowania. Książki te dają jako takie pojęcie o danej sytuacji polityczno - ekonomicznej danego kraju oraz choć przez chwilę możemy cofnąć się i poczuć klimat jaki wówczas panował...

Możecie się zastanowić dlaczego napisałam tak długi wstęp do recenzji książki Sylwii Bachledy - już tłumaczę. Wydaje mi się, że autorka na siłę próbowała przełamać powyższy schemat. Stworzyła własną historię, z wieloma nowymi wątkami - niekoniecznie zgodnymi z aktualną historią. Spróbowała swoich sił w gatunku, który chyba nie do końca potrafiła udźwignąć. Szczególnie, że postanowiła wpleść postać cesarza Francji, zmieniając mu imię na Aleksander - nota bene bardzo ładnie brzmi, ale czy spójne z historią? Nie bardzo. XIX wiek we Francji to jest chyba najbardziej burzliwy czas w dziejach tego kraju i nie jestem do końca pewna, czy tworzenie na nowo własnej fikcji literacko - historycznej było dobrym pomysłem.



Jednak muszę jednoznacznie stwierdzić, że autorka w "Pocałunku cesarza" ma bardzo przyjemny styl pisania. Stworzyła powieść, którą czyta się łatwo i w miarę przyjemnie. Do tego należy w tym miejscu wspomnieć, iż akcja goni akcję. Nie ma większych przestojów pomiędzy wydarzeniami, a dialogi oraz opisy są równoważne, ale...

Jednym ze słabszych punktów w tej książce jest niestety główna bohaterka - Charlotte. Myślę, że jedni ją pokochają, inni - jak ja - znienawidzą. Należy w tym miejscu rozgraniczyć Charlotte sprzed pewnej sytuacji jaka miała miejsce i zaraz po niej - nie chcę spojerować, ale osoby czytające od razu załapią, o którym momencie piszę w tym miejscu.
Charlotte sprzed tej sytuacji jest młodziutka, okropnie niestała w emocjach i własnych uczuciach - każdemu napotkanemu mężczyźnie(a było ich trzech), do którego "poczuje mięte" od razu wyznaje miłość i się z nimi całuje! Momentami czuć telenowelę brazylijską. Już pomijam fakt, że takie zachowanie nie przystawało w tamtych czasach, a trzymanie kobiety za dłoń(bez rękawiczki) uznawało się za przejaw zbytniego zbliżenia i bezpośredniości. Wiele gestów, słów czy zachowań należało dozować z umiarem - ot taki flirt sprzed wieków.
Natomiast Charlotte po wspomnianym wyżej wydarzeniu, została przez autorkę w pewien sposób odmieniona. Stała się postacią bardziej konkretną, bez rozpraszaczy, skupioną na jednej osobie, co w odbiorze było zdecydowanie lepsze, bardziej interesujące, choć też należy pamiętać że nadal była młodą osobą, lekko naiwną, nieokrzesaną trzpiotką, która musiała szybko dojrzeć do powierzonej jej roli.

Wydaje mi się, że po części całą książkę ratuje Aleksander - chyba najlepsza postać w całej powieści. Tworzy się w okół niego aura tajemniczości, lekkiej demoniczności, co mi osobiście bardzo odpowiadało i to on przede wszystkim sprawiał, że chciałam się jak najszybciej dowiedzieć kiedy znowu się pojawi. Zabrakło mi może jeszcze więcej pazura z jego strony, aby pokazać kto tu tak naprawdę rządzi...

I ostatnie postaci pojawiające się dość często - zalotnicy Charlotte - Victor i Franciszek. Dla mnie to takie ciepłe kluchy, że aż szkoda o nich wspominać... Charlotte mogła im dowoli grać na emocjach, a oni i tak jej wszystkie przewinienia wybaczali. Podejrzewam, że zostali ukazani jako kontra do Aleksandra, ale z jednego bym zrezygnowała...



Pozycja ta zaskoczyła mnie przede wszystkim mnogością niedomkniętych wątków, zaskakującymi zwrotami akcji oraz skupianiu się na sferze emocjonalnej pomiędzy postaciami. Zabrakło mi pierwiastka dodatkowego w postaci dziejących się burzliwych wydarzeń w XIX-wiecznej Francji, czy próbie wzorowania się na realnej postaci - na przykład wziąć za inspirację Ludwika XVIII bądź któregoś z późniejszych cesarzy.
Przez całą powieść cesarz niby coś tam robi w wolnym czasie, ale przede wszystkim skupia się na rozkochaniu w sobie Charlotty.

Podsumowując...

"Pocałunek cesarza" nie jest złą pozycją jeśli zauważymy, że autorka - Sylwia Bachleda debiutuje na rynku literackim, ale przy kontynuacji przemyślałabym na jej miejscu kilka elementów związanych z fabułą i może wplotła bardziej realne wątki, a nie tylko skupiała się na sferze emocjonalnej pomiędzy postaciami. Mimo to, daję tej powieści mocne 6/10 z nadzieją, że kontynuacja będzie bardziej przemyślana :)

A za możliwość przeczytania chciałabym podziękować Wydawnictwu Novae Res.

Opis: Prawdopodobnie jako jedyny na świecie masz szansę dowiedzieć się z pierwszej ręki, jak wygląda życie pozagrobowe! Nie skorzystasz z takiej okazji?

Nazywam się Danny Moon, a moi rodzice są nieprzyzwoicie bogaci. 

Trzy rzeczy, które kocham: gorzka czekolada, gra w Monopoly i ciemność. Trzy rzeczy, których nienawidzę: guwernantki, nuda i jeszcze raz guwernantki. 

To przez nieposłuszeństwo względem jednej z nich trafiłem do Polski, do wujostwa i pięciu kuzynek. Czułem się jak na zesłaniu... ale tylko na początku. 

Któregoś dnia spotkałem tajemniczego brodacza w kapeluszu. Pewnie nie uwierzycie, kiedy wam zdradzę, że był to duch. Wkrótce razem z Anetą, najfajniejszą z moich kuzynek, stanęliśmy przeciwko niebezpiecznemu biznesmenowi, który wykorzystywał duchy do niecnych celów. Włóczyliśmy się nocą po cmentarzu, poznaliśmy agentkę wywiadu Ludwika XVI i włamaliśmy się do... A zresztą przeczytajcie sami.

Ten opis! Przeczytaliście? To może być świetna książka. Uwielbiam takie pogmatwane fabuły, w których autor nie boi się puścić wodze wyobraźni. Ja z pewnością się na nią skuszę :)

Opis: Ostatnia część pentalogii z Wiktorem Forstem!

Zbocza gór znów spłynęły krwią. W środku sezonu turystycznego na Rysach odnalezione zostają zwłoki starszego mężczyzny, a sposób działania sprawcy prowadzi wyłącznie do jednego wniosku: wrócił ten, którego wszyscy się obawiali.

Oprócz monety w ustach, na nagim torsie ofiary znajduje się wycięty w skórze, krwawy napis: „Revertar ad Ierusalem in misericordiis”. Sytuacje komplikuje fakt, że ofiarę umieszczono na samym środku słupka granicznego, przez co śledztwo zamierzają prowadzić zarówno Polacy, jak i Słowacy.

W mieście i na szlakach wybucha panika, tymczasem Wiktor Forst budzi się w zakopiańskim szpitalu. Nie pamięta, co działo się z nim, od kiedy opuścił Polskę, by sprawdzić, co znajduje się w pewnej skrytce pocztowej…

Z pewnością coś dla fanów Remigiusza Mroza. Wybrałam tę pozycję w zestawieniu, bo pewnie ktoś się znajdzie, kto uwielbia tego autora. Ja jeszcze nie miałam przyjemności wdrożyć się w jego powieści, choć kilka książek stoi na półkach. Może kiedyś nadrobię, póki co mnie osobiście nie ciągnie :)

Wybrałam tę pozycję do zestawienia ze względu na opis, który strasznie mi się spodobał. Zapowiada się bardzo dobry kryminał z elementami thrillera i do tego dość niespotykane miejsce wydarzeń. Tak, to może być naprawdę dobra książka!

---

I to chyba wszystko z ciekawszych propozycji według mnie na maj. Skusicie się, na którąś z powyższych książek? A może wyczekujecie innych pozycji? Jeśli tak, to zdradźcie w komentarzach, bo może i mnie coś umknęło :)

Pozdrawiam,

Katka, czytamiogladam.pl

Cześć kochani,
jeśli mnie dobrze obserwujecie, to wiecie że niektóre książki, które czytam i recenzuję pochodzą z mojej biblioteczki, a ich wybór zrzucam na los. I jest to dobre rozwiązanie, ponieważ zwykle nie trafiają mi się pozycje z podobnego gatunku, więc jest różnorodność, którą uwielbiam. Tym razem "wybór" padł na "Najtwardszą stal" autorstwa Scarlett Cole. Czy jest to książka warta uwagi? Za chwilę się przekonacie :)

Harper Connelly ukrywa się pod przybranym nazwiskiem przed byłym partnerem - narkomanem i psychopatą. Trent Andrews po życiowych zawirowaniach, po latach terminowania pod okiem mistrza, otwiera własne studio tatuażu, które szybko zyskuje rozgłos i renomę.

Pewnego dnia Trent spotyka na ulicy olśniewającą dziewczynę. Nie wierzy własnemu szczęściu, kiedy jakiś czas potem ta sama dziewczyna przychodzi do jego studia, żeby zamówić tatuaż… na bliznach. To Harper, która w ten sposób ostatecznie chce zerwać z koszmarną przeszłością.

Dla dwojga młodych ludzi rozpoczyna się nowy niezwykły okres w życiu.

Stopniowo odkrywają, że bliskość może być piękna i bezpieczna; że warto o siebie zawalczyć, że dobrze jest umieć się bronić, że miłość nie musi ranić, a troskę można wyrażać na różne sposoby. Ale nie żyją w próżni i świat nie zatrzymuje się tylko dlatego, że się poznali. Trent znienacka dostaje intratną propozycję udziału w telewizyjnym show, co może zaowocować przełomem w jego karierze zawodowej. Harper otrzymuje niepokojące esemesy, świadczące o tym, że jej były partner-oprawca trafił na jej trop.

Nowe wyzwania wystawiają na próbę kiełkujące uczucia.

Czy Harper i Trent znajdą w sobie dość siły, by pokonać przeciwności losu i zostać razem na zawsze, na dobre i na złe?

Moja opinia...

"Wszechświat zawsze układa wszystko tak, żeby dać nam to, czego potrzebujemy, a nie to, czego pragniemy." 

"Dante chciał pokazać, że miłość pochodząca od Boga jest czysta, ale gdy trafia w nasze ręce, potrafimy to spieprzyć. My, zwykli śmiertelnicy, często nadużywamy miłości. Miłość byt silna może być tylko żądzą, a miłość nadużywająca może doprowadzić do gniewu."

Dla kogo?

Moja ocena...

Cześć,

dawno nie przychodziłam z polskim tytułem, a najnowsza książka Katarzyny Zyskowskiej "Historia złych uczynków" dość długo leżała odłogiem i czekała na swoją kolej, aby napisać o niej parę słów. Zatem zapraszam do lektury :)

Nina przyjeżdża na studia do Warszawy. Wierzy, że ma szansę na lepsze życie niż jej matka. Jednak dzień, w którym wsiada do samochodu z tajemniczym mężczyzną, zmienia wszystko nieodwracalnie. Nina wikła się w toksyczny, niebezpieczny związek.

Miłosz fascynuje ją i przeraża. Kontroluje. Uzależnia. 

Zmusza do rzeczy, których nigdy by nie zrobiła.

A potem mężczyzna nagle znika. Zrozpaczona Nina zaczyna poszukiwania, które prowadzą ją do starego domu w przedwojennym letnisku. Domu, w którym dawno temu ktoś popełnił zły uczynek. Niejeden.

Czy Miłosz i Nina spotkali się przypadkowo?

A może są tylko kolejnym ogniwem historii, która zaczęła się dużo wcześniej?

I kto zapłaci za złe uczynki, które nigdy nie zostały ukarane?

Zabierając się za tę powieść, bardzo spodobał mi się opis z tyłu okładki. Miałam nadzieję na ciekawą książkę, która mnie porwie od pierwszych stron, tym bardziej że samej autorki nie bardzo kojarzyłam z wcześniejszych jej tworów literackich. 

"Historia złych uczynków" jest napisana w bardzo inteligentny sposób. Przyjazny język sprawia, że jest to przyjemność dla czytelnika. Od samego początku trzyma określony poziom językowy, z którego ani na trochę nie zbacza. Bardzo mi się to podobało, że autorka powoli wciąga nas w historie, jakie się między sobą przeplatają. Zaciekawia, intryguje, czasem gmatwa i mąci nam w głowach...

"Tak samo potępiony jest ten, kto zabił raz, jak ten, kto zabił wiele razy."

Z początku myślałam, że "Historia złych uczynków" będzie po części "lekkim Greyem" wciągniętym na polskie podwórko. I tak też się właśnie zanosiło. Pierwsze rozdziały zmierzały właśnie ku takiemu skojarzeniu. Jednak kiedy bardziej wgłębialiśmy się w drugą historię, która była przeplatana między losami Miłosza i Niny, co raz bardziej przekonywałam się, iż powieść ta może zostać na dość długo zapamiętana i może trafić do niejednego serca czytelniczego. Ale niestety nie mojego...

Podczas lektury towarzyszyły mi przeróżne emocje. Wielokrotnie miałam ochotę odłożyć tę powieść na inny czas, ponieważ tematyka w niej zawarta nie należy do moich ulubionych. Z drugiej strony, byłam ciekawa jak się potoczy historia Niny. Te dwie szale, które się ciągle starały zrównoważyć, sprawiły że jakoś dotrwałam do końca. I słowo dotrwałam użyte jest tu celowo, bowiem "Historia złych uczynków" mnie zwyczajnie nie porwała.

Jest to powieść, która z pewnością zaskakuje. Przede wszystkim mnogością występujących postaci, wątkami, które w najmniej oczekiwanych momentach ze sobą się zawiązywały i tworzyły logiczną całość oraz tym jak los potrafi być przekorny względem opowieści, jaką nam serwuje Katarzyna Zyskowska.

Największy minus tego tytułu uważam za nieadekwatny opis z tyłu książki. Zdecydowanie może czytelnika wpuścić w maliny. Ja osobiście oczekiwałam czegoś innego, ciekawszego. Co rzeczywiście zagra na moich emocjach. Może coś pokroju Colleen Hoover w "It ends with us"... A dostałam poniekąd sagę rodzinną, która nie do końca mnie przekonała...

Zdecydowanie jest to książka dla osób lubujących się w literaturze obyczajowej, nastawionej na losy rodzinne. Również czytelnicy szukający innego spojrzenia na niedawno dziejącą się historię na terenie Polski, także się odnajdą podczas czytania tego tytułu. 

Moja ocena...

Dla mnie ta powieść nie była zła, ale też mnie nie wbiła w fotel. Przeczytałam, odłożyłam na tydzień i powiem Wam, że połowę z niej zapomniałam.
Ode mnie ta książka dostaje mocno naciągane 7/10.

A za egzemplarz chciałabym podziękować Wydawnictwu Znak.

Cześć kochani,

dawno nie było opinii i książki z mojego ulubionego gatunku - thrillera, a zatem w końcu(po pół roku!) udało mi się przeczytać pozycję Claire Kendal. Czy była to dobra lektura? Za chwilę się dowiecie ;)

"Clarissa z każdym dniem czuje się coraz bardziej osaczona przez Rafe’a. Gdziekolwiek spojrzy, widzi jego twarz, w którąkolwiek stronę się odwróci, dostrzega jego cień, dokądkolwiek pójdzie, on podąża za nią. A wszystko dlatego, że Rafe się w niej zakochał."
(opis pochodzi ze strony Wydawnictwa Akurat)

Moja opinia...

Są książki dobre, wspaniałe, a są też totalnie gnioty i po to tworzę tutaj recenzje większości przeczytanych książek, abyście właśnie te gnioty omijali szerokim łukiem. Do tej grupy należy właśnie ta pozycja.



Właściwie, opis zapowiadał się całkiem ciekawie i intrygująco. Lubię osobiście tematykę stalkingu w thrillerach książkowych - automatycznie tworzy to nutkę ciekawości i dodatkowego niepokoju, jednak w "Wiem o tobie wszystko" przez bardzo długi czas brakowało mi właśnie tej szczypty niepewności oraz wprowadzenia pierwiastka napięcia w wydarzeniach, jakie się działy w życiu głównej bohaterki. Jest to jedna z tych książek, którą miałam ochotę zarzucić i zwyczajnie jej nie kończyć, a najlepiej zrzucić z trzeciego piętra bądź przeznaczyć na rozpałkę do grila.

"Nikt nie lubi odrzucenia, ale ogromna większość ludzi znajduje sposoby, by się z tym uporać, i nie stawia się w pozycji, by tego doświadczać wiele razy dziennie"

W zasadzie, nie mogę zarzucić autorce przyjemnego i lekkiego stylu pisania. Pozycja ta jest napisana w przystępny sposób, który być może trafi do części czytelników. Teoretycznie treść pochłania się w zawrotnym tempie, ale... przez długi czas nic się w niej nie dzieje. Narracja jest prowadzona z dwóch perspektyw: pamiętnika Clarissy - w pierwszej osobie oraz poprzez wydarzenia "teraźniejsze" w trzecioosobowej narracji, które to "spotykają się" pod koniec powieści, gdzie ma miejsce punkt kulminacyjny.



Główna bohaterka jest słabym punktem tej powieści. Zbyt łatwowierna, samotna - nie dziwię się, że
jakiś psychopata ją sobie upatrzył. Dodatkowo kontakt pomiędzy nią a Rafe'em - który ją rzekomo śledził, również był porządnie naciągnięty i przeciągnięty jak stara skarpeta.
Powiem szczerze, już dawno tak się nie wynudziłam podczas lektury, stąd czytałam ją pół roku!

Liczyłam na dobrą książkę a wyszło zaskakująco słabo.

"Nikt nie powinien znać siebie w sposób doskonały [...] Ktoś, kto znałby się doskonale, byłby przerażający. Nie mógłby się zmienić. Nie mógłby nie mieć racji. Nie byłoby żadnych niespodzianek."

Moja ocena...

Idealną oceną dla tej powieści będzie 4/10. Tematyka w niej zawarta zapowiadała się świetnie, ale autorkę jednak to przerosło. Pierwszy raz to napiszę na tym blogu: nie polecam tej książki, chyba że potrzebujecie trochę makulatury do innych celów aniżeli jej czytanie.

Na dziś, dziękuję za uwagę :)

Cześć kochani,

jak pewnie zwróciliście uwagę, w ostatnim czasie na blogu zaczęły się pojawiać książki, które można by skategoryzować pod popularnonaukowe. Dlaczego na takie się decyduję? Odpowiedź jest prosta, nie samymi "lekkimi" książkami człowiek żyje i jako że mam naturę dociekliwą, toteż decyduję się na trudniejsze tytuły. Czy "Zadziwiający świat ptaków" J. Robbinsa jest na tyle ciekawy, aby sięgnąć po tę pozycję? Za chwilkę się dowiecie, zapraszam do przeczytania opinii na jej temat.

"Fascynujący wgląd w niezwykły świat ptaków i to, jaki wkład wnoszą w nasze życie. Ptaki to jedyne z dzikich stworzeń, z którymi łączą nas tak wyjątkowe relacje. Są praktycznie wszędzie, towarzyszą nam na każdym kroku, a my uwielbiamy je obserwować, słuchać ich śpiewu, karmić je, a nawet z nimi rozmawiać. Ptaki, jak twierdzi Jim Robbins, szczególnie wzmacniają naszą więź z otaczającym światem."

(fragment opisu pochodzi ze podstrony Wydawnictwa Feeria)

Nigdy bym nie przypuszczała, iż książka o ptakach mogłaby być aż tak wciągająca. Kiedy decydowałam się na recenzję tej powieści, miałam dość mieszane uczucia. Z jednej strony zarówno tytuł, opis jak i sama szata graficzna przyciągała mnie do siebie, z drugiej zaś w głowie kumulowały mi się pytania: czy to rzeczywiście jest książka dla mnie?

Autor - Jim Robbins - zabiera nas w świat różnych gatunków latających stworzeń. Zaczynając od tych najmniejszych jak kolibry a kończąc na przepięknych orłach bielikach czy nawet pingwinach cesarskich. Poznajemy ich świat z perspektywy różnych specjalistów, którzy na przestrzeni lat wyspecjalizowali się w różnych dziedzinach i aspektach życia ptaków.

Podczas lektury tej powieści wielokrotnie łapałam się za głowę. Jak my ludzie, mogliśmy do takiego stanu doprowadzić? Dlaczego spowodowaliśmy praktyczne wyginięcie np. sępów czy wspomnianych już orłów bielików? To jest naprawdę wstrząsające. Autor jedynie nakreśla te kwestie a od nas samych zależy czy wgłębimy się w daną tematykę.

Bardzo podobał mi się język użyty w książce. Jim Robbins wie o czym pisze, ale używa języka, który trafi do każdego czytelnika. Czytało się jego najnowszą powieść jak książkę przygodową bądź reportaż. Oczywiście pomiędzy tekstem, autor stara się przemycić jak najwięcej wiedzy i smaczków naukowych, ale nie jest to typowa - podręcznikowa mowa, dzięki czemu wiele aspektów pozostaje w naszych głowach i zapamiętamy je nawet długo po odłożeniu książki na bok. W wielu miejscach posługuje się anegdotkami, czy też historiami z życia. Poznajemy wielu badaczy, którzy poświęcili życie prywatne dla nauki, ale także zwykłych ludzi zrzeszonych w Korpusie Ochrony Przyrody. 

Na uwagę zasługuje również oprawa graficzna samej pozycji. Nie dość, że od samego początku urzeka nas okładka, to jeszcze w środku znajdziemy przy każdym rozdziale prześliczne ilustracje ptaków, na których z grubsza jest skupiony sam autor. 

"Zadziwiający świat ptaków" autorstwa Jima Robbinsa jest powieścią skierowaną w głównej mierze dla szerokiego grona czytelników. Niezwykłą frajdę w poznawaniu tego świata znajdą zarówno osoby takie jak ja: czyli totalni laicy wśród skrzydlatych stworzeń, ale również zapaleńcy znajdą w niej pokaźną ilość przeróżnych anegdotek oraz pozycja ta będzie dopełnieniem już posiadanej wiedzy na ich temat.

Cześć kochani,

są takie książki, które po jednym przeczytaniu odkładamy na bok, ale są też takie których choćby grzbiet czy tytuł od razu w naszych głowach przywołuje określone uczucia. Bardzo długo zabierałam się za napisanie recenzji książki "Tysiąc pocałunków" T. Cole, ze względu właśnie na wspomniane wyżej uczucia, które dość długo mną poniewierały... 

Moja opinia...

"Nie powinniśmy marnować żadnego oddechu. Jak można bezczelnie marnować coś tak wartościowego? Powinniśmy dążyć, by móc wziąć każdy taki cenny oddech w wyjątkowych chwilach. Powinniśmy przeżyć ich jak najwięcej podczas krótkiego czasu, który został nam ofiarowany na ziemi."

Czytaliście tę książkę? Podobała się Wam? 

Hej kochani,
dziś mam dla Was coś lekkiego i przyjemnego - wręcz idealnego na jeden wieczór. Gotowi? Zapraszam do przeczytania opinii.

Młoda Sofia, ambitna pracownica agencji reklamowej, coraz bardziej angażuje się w wyścig szczurów. Jednak tym razem na mecie nie czekają na nią prestiż i awans... Czy uda jej się wyplątać z sieci korporacyjnych intryg, zanim straci to, na czym zależy jej najbardziej? Czy znajdzie w sobie odwagę, by podążać za marzeniami?

Kiedy zabierałam się do czytania "Karmelovego popcornu" nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać. Opis brzmiał dość zachęcająco, ale ostatnio często nijak się on ma do treści zawartej w środku, więc z lekką obawą sięgałam po tę pozycję, ale też z nadzieją na miłą rozrywkę i dobrze spędzony przy niej czas.

Z Kasią Wagasewicz mam styczność po raz pierwszy i już od razu muszę zaznaczyć, że mam nadzieję, iż nie będzie to moja ostatnia przygoda z książkami jej autorstwa. Autorka ma bardzo przyjemny styl pisania. Jest on lekki, z przecudownym humorem, który idealnie przypadł mi do gustu, a sama pozycja jest idealną książką na jeden wieczór, ponieważ aż tak wciąga!
Dodatkowo jest tu równowaga pomiędzy dialogami a opisami, dzięki czemu połyka się tę niedługą książkę, strona za stroną.

Bardzo spodobał mi się pomysł na główną bohaterkę. Białorusinka polskiego pochodzenia - Sofia, której co chwilę podkładane są kłody pod nogi. A to ze strony urzędów, a to w pracy. Do tego jej mieszkaniowe problemy oraz sercowe zawirowania przypominały mi momentami Bridget Jones, przez co śmiałam się w głos. Nie jest postacią zbyt rozbudowaną i pewnie niektórych czytelników może drażnić jej łatwowierność i naiwność, ale na szczęście autorka zdecydowała się na pokazanie jej przemiany. Z szarej myszki potrafiła się przeistoczyć w lwa korporacyjnego, jednak kosztem czegoś na czym jej zależało. Nie zdradzę Wam szczegółów, aby nie odbierać przyjemności z czytania :)

Mimo iż jest to lekka lektura, to z pewnością wyciągniemy z niej naukę na przyszłość - nie zawsze cel uświęca środki. Dzięki dość szczegółowo opisanej ścieżce kariery w korpo, można również zastanowić się, czy akurat taka praca jest dla nas odpowiednia, bo jest to jednak dość okrutna opcja, gdzie liczą się układy, podlizywanie przełożonym i nieczyste zagrania.

Bardzo dobrym zabiegiem było zamknięte zakończenie powieści oraz odpowiednia puenta na samym końcu. Może zakończenie jest zbyt cukierkowe, ale miałam nadzieję i podczas czytania nie wyobrażałam sobie innej opcji :)

Moja ocena...

Zważywszy na cudowny humor zawarty w powieści oraz zaskakujące perypetie głównej bohaterki, mogę Wam ją śmiało polecić. Ode mnie "Karmelovy popcorn" dostaje 7/10. Jeśli chcecie miło spędzić wieczór, to ta książka zdecydowanie umili Wam czas :)

A za egzemplarz recenzencki chciałabym podziękować Wydawnictwu Novae Res.

Ilość stron: 464

Tłumaczenie: Anna Wróblewska

Cześć kochani,
ostatnio miałam wątpliwą przyjemność zapoznać się z twórczością Tess Gerritsen, tak uwielbianą przez wielu, ale czy przypadkiem nie jest na wyrost przereklamowana?

Krótko o treści...

Jest ciemna deszczowa noc... Ten mężczyzna pojawia się znikąd. Wpada prosto pod koła jej samochodu. Catherine Weaver nie ma szans, by w porę zahamować. Odwozi rannego do szpitala. Na miejscu okazuje się, że mężczyzna, którego potrąciła, został wcześniej postrzelony. Po opuszczeniu szpitala Victor Holland odnajduje Catherine. Chce odzyskać dokumenty, które ukrył w jej samochodzie. Te informacje mogą pogrążyć ludzi z najwyższych szczebli władzy. Są jak tykająca bomba zegarowa. Teraz obojgu grozi śmiertelne niebezpieczeństwo.

Moja opinia...

Z Tess Gerristen jest to moja pierwsza styczność i muszę już na wstępie napisać, że chyba będzie to ostatnia przygoda z tą autorką. Książka "Bez odwrotu" sprawiła, że do kolejnego podejścia do twórczości tej autorki nieprędko się skuszę.

Pomimo tego, że styl pisania Tess był przyjemny, a samą książkę pochłonęłam w zawrotnym tempie, to jednak całościowo nie spodobała mi się ta powieść. Autorka chyba chciała pociągnąć za dużo srok za jeden ogon. Mamy tu akcję, wątek miłosny(dość wątpliwej jakości), motyw ciągłej podróży/ucieczki, a także zagadkę, która próbuje nas przytrzymać do końca powieści w niepewności.
Jednak wszystkie wyżej wymienione elementy są przeciętnej jakości. Najgorsze z tego wszystkiego chyba był romans pomiędzy głównymi bohaterami.

Nie wiem czy główna bohaterka była aż tak zdesperowana brakiem mężczyzny przy boku, czy rzeczywiście wpadł w jej oko Victor, ale kto normalny na ulicy całuje pierwszego lepszego mężczyznę, który się napatoczy na chodniku? Autorka nie do końca wie jaka Catherine ma tak naprawdę być, bo z jednej strony robi z niej uczuciową desperatkę, dość łatwowierną, która jest krucha i emocjonalnie nieposkładana po poprzednim związku. Z drugiej zaś walczącą i potrafiącą się rzucić w wir nie do końca klarownych wydarzeń. Ta niespójność mocno drażniła podczas czytania.
Dodatkowo brak było wyczuwalnej chemii pomiędzy Catherine a Victorem. Oboje byli po pewnych przejściach i miałam wrażenie, że ich związek powstał na zasadzie "z braku laku, lepiej być z kimkolwiek niż spędzić życie samotnie".

Chciałabym napisać coś pozytywnego o tej powieści, ale oprócz dobrego stylu i szybkości w czytaniu, niestety "Bez odwrotu" niekoniecznie stanie się książką, do której kogokolwiek bym zachęciła. A nie, jest jeszcze jeden plus w tej pozycji. Duża czcionka. Jak na tak cienką powieść, trochę mnie ona zaskoczyła i podejrzewam, że gdyby była odrobinę mniejsza, to i sama książka zmniejszyłaby o połowę swoją objętość.

Jest to chyba najgorsza książka przeczytana przeze mnie w tym roku. Mocno przeciętna, z wybujałymi wątpliwej jakości wątkami tajemnic oraz romansu. Wielokrotnie podczas czytania miałam ochotę rzucić książką przez okno, dlatego też ocena nie może być wyższa niż 3/10. 

A Tess Gerritsen na razie podziękuję.