Przed rozpoczęciem czytania tej pozycji, mogłam się jedynie domyślać, co zastanę w środku. Okładka sporo zdradzała i podejrzewałam, że książka ta będzie na kształt lekkiego erotyku - w zasadzie się nie pomyliłam. Seks był i to nawet sporo, ale co warte uwagi, to autorka raczej próbowała zachować w pewnym sensie harmonię pomiędzy scenami dla starszego czytelnika a losami głównych postaci.

Muszę przyznać, że Scarlett Cole ma bardzo przyjemny styl pisania, przez co treść była zaskakująco wciągająca i o dziwo "Najtwardsza stal" nie była napisana w formie pierwszoosobowej, dzięki czemu mogliśmy poznać dziejące się wydarzenia i emocje jakie targały obojgiem bohaterów.

Postaciami grającymi pierwsze skrzypce są Harper - kobieta po przejściach, ukrywająca się nie tylko przed byłym chłopakiem, ale wśród własnej głowy i emocjonalnego bałaganu; oraz Trent - niby ideał, ale również posiadający swoją historię oraz bagaż pewnych demonów z przeszłości.

Z jednej strony Harper podobała mi się jako postać - niby cicha myszka, z czasem potrafiąca się otworzyć nie tylko na Trenta, ale również na ludzi ją otaczających. Z drugiej zaś nie będę ukrywać, ale czasem również była postacią irytującą swoim dość powierzchownym zachowaniem oraz troską o uczucia Trenta - nie lubię takiej zapobiegliwości względem drugiej osoby. Tworzeniu sztucznej ochronki przed "złem" i niezbyt miłymi sytuacjami, jakie może spotkać ukochaną osobą. Zauważam, że zwykle odbija się to czkawką... 

Z drugiej strony mamy Trenta - niby ideał. I troskliwy, i kochany, i umięśniony, normalnie facet - ideał. Jednak jego "problem" ukazany w książce był tak małostkowy, tak strasznie błahy, że aż momentami śmiać mi się chciało.

W "Najtwardszej stali" dużą rolę odegrały również postaci drugoplanowe, jak choćby najbliższy przyjaciel Trenta - Cujo(do dziś się zastanawiam jak jego imię wypowiedzieć. Czy literkę "j" czytać jako h, czy zwyczajne jot) - bardzo charakterny, przypadł mi niesłychanie do gustu i aż czuło się iskierki napięcia emocjonalnego pomiędzy nim, a najbliższą przyjaciółką Harper - Dreą.

Pod względem charakterów oraz nakreślenia postaci mamy tutaj wysyp różności indywidualnych, z którymi możemy się utożsamić w większym bądź mniejszym stopniu, ale jednego im nie można zarzucić. Nie da się ich nie lubić.

Zdecydowanym plusem w tej powieści są emocje. Doznamy ich praktycznie wszystkich. Począwszy od cudownych tlących się uczuć pomiędzy różnymi postaciami, przez nienawistne spojrzenia, a skończywszy nawet na stalkingu i prześladowaniu, przypominającymi co ciekawsze thrillery.

Ogromną zaletą jest również mnóstwo odniesień do Dantego oraz uchylenie rąbka pracy w studiu tatuażowym :)

Największym minusem tej powieści jest jej tytuł - choć w tym przypadku nie powinnam się aż tak czepiać, bo jest to idealny odpowiednik jego angielskiej formy - oraz okładka. Spoglądający z niej napakowany i wytatuowany jegomość mnie wręcz z początku odrzucał. Osobiście nie przepadam za zdjęciami na okładkach, bo zabierają przyjemność z wykreowania w wyobraźni własnych postaci, a tu niestety niektóre rzeczy już nam narzuciło się od samego patrzenia na przystojniaka, który domyślam się, miał być Trentem :)

Zdecydowanie po tę książkę powinny sięgnąć fanki autorek takich jak Abbi Glines czy choćby Sylvii Day. Myślę, że mogłaby się im spodobać i z pewnością by nie żałowały spędzonego nad nią czasu :)

Przede wszystkim ze względu na okładkę oceniam tę pozycję na mocne 7/10. Nie była to lektura, która wbiłaby mnie w fotel, o której nie mogłabym zapomnieć... Ale też źle się jej nie czytało i w zasadzie minął mi przy niej bardzo miło czas. Książka zdecydowanie na raz.

Czytaliście? Jakie są Wasze spostrzeżenia na temat "Najtwardszej stali"?