Wydawnictwo: Uroboros

Data premiery: 6 czerwca

Opis:

Pełna tajemnic książka o tym, czy warto wierzyć w cuda i czym dla każdego jest cud. W zagadkowym miasteczku Bicho Raro w stanie Kolorado mieszka trójka kuzynów. Ich życie płynie w sennym rytmie, choć robią wszystko, żeby w ich okolicy stało się coś ciekawego. Jeden z kuzynów Joaquin prowadzi nawet piracką stację radiową. Cała trójka – Beatriz, Daniel i Joaquin – czeka, aż wreszcie stanie się cud. Ale cuda w Bicho Raro są inne od spodziewanych...

Tupię już nóżkami na samą myśl, że niedługo ta pozycja trafi do moich rączek. Jak tylko ją zauważyłam w zapowiedziach wydawniczych, to bardzo chciałam przeczytać i zrecenzować. Lubicie M. Stiefvater?

Bez lęku | M. Sheridan

Cześć kochani,

dziś postanowiłam się z Wami podzielić opinią książki, której premiera jest zapowiadana na czerwiec. Jeśli chcecie się dowiedzieć, co o niej myślę, to serdecznie zapraszam!

Siedemnastoletnia Merit na pewno nie ma normalnego życia. Jej schorowana matka mieszka w piwnicy, a ojciec na górze – z nową żoną i dziećmi z obu małżeństw. Jej siostra bliźniaczka, śliczna Honor, to chodzący ideał, a brat Utah – nieznośny perfekcjonista. Merit czuje, że jest ich zupełnym przeciwieństwem, że wciąż robi coś nie tak, jak powinna, a na dodatek stale przydarza jej się coś złego.

Najbardziej bolesne są dla niej jednak kolejne tajemnice, które coraz bardziej oddalają od siebie członków rodziny. W tym sekret samej Merit: dziewczyna zakochuje się w chłopaku swojej siostry. Sytuacja zaczyna ją przerastać. Rezygnuje ze szkoły, zaszywa się w domu i po cichu „znika z własnego życia”, a w końcu postanawia opuścić dom na zawsze. Jednak jej plan nie wypala i musi zdecydować… czy może dać drugą szansę nie tylko swojej rodzinie, ale również sobie.

(opis pochodzi ze strony wydawnictwa)

Ostatnio z Colleen mam tak, że za co się nie wezmę z jej dorobku literackiego, to gdzieś podskórnie czuję, że będzie dobrze. I wiecie co? Jest nawet lepiej. 

Tym razem autorka zaskakuje przede wszystkim nieszablonowym stylem pisania. Podczas lektury wielokrotnie miałam wrażenie, jakbym stała obok i przyglądała się losom zwariowanej rodzinki albo uczestniczyła w jakiejś produkcji filmowej. Mimo, że przez całą książkę towarzyszymy jednej postaci i widzimy świat tylko z jej perspektywy, bo narracja jest pierwszoosobowa, to jednak poprzez tę nieszablonowość oraz specyficzne prowadzenie akcji, mamy wrażenie jakbyśmy świetnie ją znali. Autorka wprowadza wiele odniesień głównej postaci do jej wcześniejszego życia, przez co człowiek ma ogromną ochotę się z Merit zaprzyjaźnić.

Colleen postanowiła pójść drogą narracji, w której bardzo powoli zdradza kolejne aspekty z życia głównej bohaterki, a co za tym idzie również całej szalonej rodzinki. Z pewnością nie można się nudzić przy takim natłoku wątków i kolejnych pojawiających się problemach rodzinnych.

Przyznam się Wam, że już dawno nie czytałam książki, która tak by mną zakręciła w sensie emocjonalno - wątkowym. Z jednej strony mamy losy zwariowanej rodzinki mieszkającej w litrze Vossów, gdzie każdy z jej członków posiada odrębną historię ukrytą pod płaszczem tajemnic i sekretnych niedopowiedzeń, z drugiej zaś ukazane są na tym tle problemy jednostki - w tym przypadku naszej Merit.

Główną postacią w "Without Merit" jest oczywiście Merit :) Siedemnastolatka zmagająca się z młodzieńczymi problemami, lekko zwariowana, z ekscentrycznym podejściem do życia. Colleen w bardzo interesujący sposób ją wykreowała, ponieważ pod płaszczem niekiedy złośliwej, samolubnej i zołzowatej osoby, mamy tu tak naprawdę kruchą i czułą postać, które to cechy potrafiły się ukazywać w wątkach młodzieńczego zauroczenia. Co mnie najbardziej dotknęło, to przede wszystkim fakt, że każdy w tej rodzinie zajmował się sobą, swoimi rozterkami i przez to nie potrafili ze sobą rozmawiać. Bardzo brakowało mi swego rodzaju empatii i zwrócenia uwagi na pewnego rodzaju strapienie drugiej osoby, przez co poczucie stabilizacji oraz bezpieczeństwa było dosłownie na granicy wytrzymałości poszczególnych osób. 

Takim drobnym światełkiem w tunelu, który potrafił zauważyć pewne symptomy niekoniecznie dobrego kierunku, jakim się podążała Merit, był Luck oraz po części Sagan - dwaj młodzi mężczyźni, których niespodziewana obecność w jej życiu w pewnym sensie była jak powiew świeżego powietrza,a przede wszystkim spojrzenia na otoczenie. Powiem więcej, dla mnie te dwie męskie postaci były szalenie interesujące i z wielkim utęsknieniem czekałam, aż ponownie się pojawią na kartach powieści.

"Without Merit" autorstwa C. Hoover okazała się bardzo miłym zaskoczeniem i wydaje mi się, że nawet osoby nieprzepadające za tą autorką powinny dać szansę tej pozycji. Odnajdziemy w niej drogę ku wybaczaniu, ale też zwrócenie uwagi, iż problemy jednostki i nieprzemyślane decyzje mogą mieć odzwierciedlenie w przyszłości. Pozycja ta pokazuje, że bardzo łatwo zatracić się w pędzie 

codzienności oraz że najtrudniej jest tak naprawdę wykonać pierwszy krok względem przebaczenia.

Jedyna rzecz do jakiej można by było się przeczepić to jej zakończenie. Odniosłam wrażenie, jakby autorka urwała historię w momencie, kiedy tak naprawdę wszystko mogło zostać rozpoczęte. Oczywiście, pewne wątki pozamykała, ale zostało kilka niedopowiedzeń, przez które jestem ogromnie zła i chciałabym poznać odpowiedzi na moje rozterki :)

Długo wahałam się nad oceną, ponieważ nie chciałabym z nią przesadzić. Z jednej strony mamy świetną narrację, ciekawie wykreowane postaci, inteligentne dialogi z drugiej zaś ukazany problem, który dotyka dość sporą ilość nastolatków - brak akceptacji, brak sensu życia, co doprowadza do depresji. A zatem czy 8/10 będzie zbyt wygórowaną oceną? Nie sądzę, a Was gorąco zachęcam do sięgnięcia tej lektury :)

A za możliwość przeczytania oraz zrecenzowania przed premierą chciałabym bardzo podziękować Wydawnictwu Otwartemu / Moondrive. :)

Cześć kochani,
dawno nie było tu recenzji książki z gatunku szeroko pojmowanej fantastyki i gdy Wydawnictwo IUVI zaproponowało mi przeczytanie "Ostatniego Namsarę" autorstwa K. Ciccarelli z początku miałam lekkie obiekcje, które zaraz po przeczytaniu opisu szybko minęły. Jesteście ciekawi opinii na temat tej pozycji? Serdecznie zapraszam do lektury :)

Na początku był Namsara – zrodzony z nieba i ducha – który wszędzie, gdzie się pojawił, przynosił miłość i śmiech. Lecz gdzie jest światło, tam musi być ciemność. Dlatego była też Iskari – zrodzona z krwi i blasku księżyca. Niszczycielka. Przynosząca śmierć.

Oto legendy, na których wychowała się Asha, córka króla Firgaardu. Opowiadano je szeptem, a ona słuchała z zapartym tchem, zafascynowana zakazanymi bohaterami z przeszłości. Jednak dopiero kiedy sama stała się najbardziej zaciekłym, budzącym postrach pogromcą smoków, przyjęła rolę następnej iskari – samotny los, który sprawił, że Asha czuła się jak broń w cudzych rękach, a nie dziewczyna.

Asha walczy ze smokami i przynosi ich głowy królowi, lecz żadne z tych trofeów nie jest w stanie jej uwolnić od więzów obowiązku: ślubu z okrutnym komendantem, człowiekiem, który zna prawdę o jej naturze. Gdy Asha dostaje szansę uwolnienia się w zamian za zabicie najpotężniejszego smoka w Firgaardzie, odkrywa, że stare opowieści mają w sobie więcej prawdy, niż mogła się spodziewać. Z pomocą przyjaciela – niewolnika służącego jej narzeczonemu – Asha musi zrzucić z siebie pancerz iskari i otworzyć serce na miłość, światło i prawdę, którą przed nią zawsze ukrywano.

Moja opinia...

Tak jak napisałam Wam na wstępie, dopiero po przeczytaniu opisu, książka na tyle mnie zachęciła, że postanowiłam po nią sięgnąć. Smoki, to jest to za czym ostatnio tęskniłam w fantastyce i czego mi bardzo brakowało. A zatem otworzyłam książkę i...

I z początku miałam problem ze stylem pisania samej autorki. Był dość suchy, ale dało się czytać. Po kilku pierwszych rozdziałach przyzwyczaiłam się i im dalej w las, tym muszę przyznać, że było co raz lepiej - odniosłam wrażenie jakby sama autorka się rozkręcała z każdym kolejnym rozdziałem. Narracja jest trzecioosobowa i może dlatego z początku styl pisania wydał mi się przyciężkawy, jednakże z czasem miałam co do tego co raz mniej obiekcji i summa summarum czytało mi się wręcz fantatsycznie.


Całą powieść mogłabym przedzielić grubą krechą na pierwszą część i drugą. Z początku "Ostatni Namsara" bardzo wolno się rozkręca, co niejednego czytelnika może doprowadzić do szewskiej pasji i zapragnie ją odłożyć. Wieje w zasadzie nudą i nic się nie dzieje, poza normalnym życiem na dworze królewskim. Oczywiście Asha "robi swoje", poznaje nowych ludzi, ale to wszystko jest jakby płynne, bez charakteru. Z kolei w drugiej połowie książki, kiedy rozpoczyna się (moim zdaniem) właściwa treść, momentami dzieje się aż za dużo, ale tu w tym przypadku nie uważam tego za wadę. W zasadzie wydarzenie goni kolejną sytuację i czytelnik połyka stronę za stroną, wczytując się z wypiekami na policzkach, co się wydarzy dalej. Co ważne autorka nie pogubiła się w losach, intrygach panujących na dworze i potrafiła zgrabnie wybrnąć z narzuconej sobie tematyki.

K. Ciccarelli wprowadza nas w swój wykreowany świat, gdzie pojawia się mnóstwo nazw własnych i czytelnik może mieć problem z rozróżnieniem o co właściwie chodzi. Z czasem  robi się co raz łatwiej i przyjemniej. Sama pod koniec książki złapałam się na tym, że już nie miałam problemu z rozróżnieniem czym jest Iskari, a czym Namsara, choć patrząc wstecz, może przydałby się jakiś słowniczek lub słowo wyjaśnienia na początku książki?

Co do samych smoków... Fajną opcją było dodanie im cech ludzkich. Oglądaliście może kiedyś bajkę "Jak wytresować smoka?" właśnie takiego rodzaju są te fantastyczne bestie w tej pozycji. Z jednej strony groźne, buchające ogniem, ale z drugiej dające się oswoić jak zwierzątko. Takie smoki uwielbiam najbardziej i gdy skończyłam czytać to zatęskniłam za Kozu i Cieniem.



Warto też wspomnieć o głównych bohaterach tej powieści. Przez całą książkę towarzyszymy Ashy - niezłomnej dziewczynie polującej na smoki. I gdyby nie intryga i tajemnice jakie ją otaczały na dworze, to pewnie dalej parałaby się tym zajęciem. Powiem Wam, że mimo wszystko podobała mi się ta postać. Z jednej strony dziewczęca, z drugiej wojowniczka ratująca swój świat, choć miała słabsze momenty i jej naiwność doprowadzała mnie do szewskiej pasji...
Z postaci drugoplanowych to niewątpliwie chyba najbardziej interesujący jest Torwin - niewolnik, ale żeby Was to nie zmyliło. To, jak jego losy się toczą wbija w fotel. I choć pod koniec zrobił się strasznie niezdecydowany, jednak uważam że był postacią wyróżniającą się.

Wiecie czego mi najbardziej zabrakło w tej powieści od strony technicznej? Mapy. Przelania na papier mapy poglądowej jak to zwykle ma miejsce w książkach fantastycznych. Wizja autorki i wykreowania własnego świata wygląda obiecująco, ale bez zobrazowania można mieć problem, abym się w tym wszystkim nie pogubić.

"Ostatni Namsara" K. Ciccarelli jest powieścią niejednoznaczną, z długim wstępem i dość szybkim zakończeniem, które na szczęście autorka pozwoliła sobie pozostawić je otwartym, także pozostaje czekać wszystkim fanom na kontynuację. Ja z pewnością do nich będę się zaliczać, ponieważ zarówno losy Ashy jak i Torwina oraz pozostałej zgrai bardzo mnie zaciekawiły i liczę, że już wkrótce pojawi się drugi tom z serii Iskari. Moja ocena tej książki to bardzo mocne 8/10 - szczególnie za końcówkę oraz wykreowany świat. Bardzo polecam fanom fantastyki i smoków :)

A za możliwość przeczytania oraz zrecenzowania chciałabym serdecznie podziękować Wydawnictwu IUVI.

Cześć kochani,
dziś postanowiłam się z Wami podzielić opinią na temat książki, jaką już jakiś czas temu przeczytałam, ale dotychczas nie miałam serca, aby napisać o niej kilku słów. A zatem zabieram się za nadrabianie zaległości :)

Krótko o treści...

Rosa, dziewczyna Jara Costello, popełniła samobójstwo, kiedy oboje studiowali w Cambridge. Nie ma dnia, żeby Jar o niej nie myślał. Minęło pięć lat, ale mężczyzna nadal obsesyjnie podejrzewa, że Rosa – jego jedyna miłość – żyje. Dręczą go wizje dziewczyny, zaskakująco realistyczne i pojawiające się w nieoczekiwanych miejscach. Jego terapeuta twierdzi, że to halucynacje pożałobne. Po odnalezieniu jej pamiętnika podejmuje rozpaczliwe działania, by zrozumieć okoliczności jej śmierci.
Im głębiej zanurza się w sprawę, tym bardziej czuje się zagubiony. Trafia do mrocznego półświatka, gdzie nic nie jest tym, czym się wydaje i nikomu nie można ufać, trafia w sam środek szeroko zakrojonej intrygi, która zmienia wszystko wokół niego raz na zawsze.

Moja opinia...

Przeczytałam w swoim życiu wiele thrillerów - jedne trzymały mocniej w napięciu, inne trochę słabiej, ale tak poplątanej książki jak "Znajdź mnie" autorstwa J. S. Monroe, już dawno nie miałam sposobności czytać. Nie wiem czy to traktować jako wadę czy właściwie za zaletę tej powieści, ponieważ jednym to zagubienie może przypaść do gustu, innym niekoniecznie. Ja ciągle się zastanawiam jak się z tym czuję, ponieważ niewątpliwie ten chaos miał swój oczywisty cel - zachęcić czytelnika do przekartkowywania kolejnych stron powieści. 

Autor ma ciekawy styl pisania, który z pewnością nie męczy czytelnika. Jest lekko, przyjemnie, a przy tym powoli wciąga w losy bohaterów, tworząc aurę wyczekania i zaciekawienia. J. S. Monroe ma tę zaletę, że nie stara się nachalnie tworzyć niczego na siłę, choć w pewnym momencie można odczuć pewnego rodzaju przekombinowanie w niektórych wątkach, to jednak czytelnik podświadomie chce się dowiedzieć co się dalej wydarzy w danym rozdziale.

Bardzo podobało mi się w książce "Znajdź mnie" rozdziały były stosunkowo krótkie. Dzięki zastosowaniu takiej konstrukcji powieści, czyta się ją dość szybko i przez to jest większa dynamika oraz przyjemność z lektury. Dodatkowo zmienność narracji była również zaskakująca i wpływała na tempo czytania pozycji, co mi osobiście przypadło do gustu. 

Cześć kochani,
zgodnie z obietnicą, jaką Wam złożyłam na Instagramie, postanowiłam dziś się z podzielić moją opinią na temat książki "Projekt rośliny" autorstwa W. Muszkiety oraz O. Sieńko. Czy była to ciekawa i inspirująca lektura? Za chwilkę się dowiecie :)

"Projekt rośliny" to nie tylko czysta wiedza, to również cudowne zdjęcia oraz wywiady z osobami, które również są zakochane w roślinnych wnętrzach. Jest to bardzo inspirująca pozycja, która sprawia, że zaraz po jej zakończeniu zapragniemy pójść do sklepu i sprawić wnętrzom nowych przyjaciół - zdradzę Wam, że sama na drugi dzień poleciałam i zakupiłam do kuchni kilka ziółek a do sypialni nowego mieszkańca :)

Gratuluję autorkom podjęcia się napisania książki o roślinach domowych, tym bardziej że nasi zieloni przyjaciele z roku na rok zyskują przychylność co raz większej rzeszy czytelników. Ludzie co raz częściej zwracają uwagę na otoczenie i dobrze jest poznać przynajmniej podstawową wiedzę na ich temat. A gdy książka o nich jest dodatkowo pięknie wydana, to jest jeszcze większa radość w czytaniu. Szczerze Wam polecam "Projekt rośliny". Zainspirujcie się i wprowadźcie do swoich czterech ścian przynajmniej jedną roślinkę :)

A za możliwość przeczytania i zrecenzowania, chciałabym podziękować Wydawnictwu Buchmann.

Opis:

W 1824 roku w Brazylii trwa wojna domowa, która sprawia, że ceniona pisarka Maria Graham ma trudności z powrotem do ojczystej Anglii. Kobieta straciła niedawno męża i jako wdowa znalazła się w trudnym położeniu, dlatego chwyta się każdej szansy, aby dostać się na statek do Europy. Przyjmuje ofertę przebiegłego przemytnika Jamesa Hendersona, który proponuje jej wspólny rejs. 

Na pokładzie Maria odkrywa nie tylko sekrety ukryte w tabliczkach czekolady, ale zaczyna też czuć nieodparty pociąg do tajemniczego kapitana. Jednak kobieta z wyższych sfer nie może pozwolić sobie na miłość do przemytnika, dlatego kapitan porzuca kryminalną przeszłość i wciela się w rolę londyńskiego dżentelmana. 

Henderson nie może tak łatwo uwolnić się z przemytniczego kręgu, za którym stoją wpływowi ludzie. Jedynym sposobem na zyskanie miłości Marii jest zdemaskowanie gangu i uwolnienie się z jego sideł raz na zawsze. Czy to jednak wystarczy, aby dumna Maria mogła zająć miejsce u boku kapitana?

Jeśli jakaś książka a w sobie choćby szczyptę czekolady, to zdecydowanie warto się nią zainteresować :) Ta z pewnością trafi na moją listę do przeczytania :)

Chroń ją | K. A. Tucker

Wydawnictwo: Filia
Data premiery: 23 maja

Cześć,
dziś przychodzę z zaległą recenzją poradnika, którego pochłonęłam w zawrotnym tempie. Czy jest on wartościowy? Czy jesteśmy w stanie z niego "wyciągnąć" jakąś wiedzę dla siebie?

Krótko o treści...

W naturze znajduje się wszystko, czego człowiek potrzebuje do osiągniecia stanu równowagi i spokoju. Shinrin-yoku uczy, jak obcować z przyrodą tak, by wyciszyć myśli, wzmóc koncentrację, poprawić kondycję fizyczną, a przede wszystkim odzyskać radość i witalność.

Dzięki tej książce dowiesz się:

- jakie miejsca wybrać, by znaleźć ukojenie i spokój, a jakie by odzyskać energię i witalność;
- dlaczego warto spacerować bez celu i zgubić się w lesie;
- jak uwolnić się od myśli, które „zachmurzają” nasz umysł,
- co zrobić, aby wracając do normalnego życia, utrzymać stan „leśnej duchowości”;
- jakie rośliny doniczkowe nadają się najlepiej do domowego shinrin-yoku.
(fragment opisu pochodzi ze strony Wydawnictwa Znak)

Moja opinia...

Z tego co się orientuję duet H. Garcia - F. Miralles napisali już wspólnie dwie pozycje dotyczące "ikigai", których niestety nie czytałam, ale być może sięgnę po nie, ponieważ tematyka jest ciekawa i może mnie zainteresować.
Biorąc się za ich najnowszą pozycję miałam sporo pytań w głowie: czy książka mi się spodoba? czy nie znuży mnie w połowie? A nawet czy styl pisania autorów mi przypadnie do gustu? Bo jednak z poradnikami tego typu bywa różnie...



W zasadzie pozycja ta do mojego życia nie wniosła niczego zaskakującego, czego wcześniej bym nie wiedziała lub sama nie uskuteczniała na co dzień. A nawet napiszę więcej, większość Polaków nie znajdzie w niej niczego odkrywczego, ponieważ jesteśmy narodem, którego ulubionym "sportem" letnio-jesiennym jest zbieractwo: jagód, a w późniejszym okresie grzybów. Czy nie mam racji? A właściwie o tym jest cała pozycja. Abyśmy korzystali z "leśnych kąpieli", cieszyli się chwilą na łonie leśnej natury, doceniali rzeczy przemijające i czerpali z tych momentów jak najwięcej.

Z pozytywnych aspektów należy wspomnieć, iż "Shinrin yoku. Japońska sztuka czerpania mocy z przyrody" została napisana fajnym, przystępnym językiem. Czcionka jest dość duża, jak na dość małe rozmiary samej pozycji, a do tego niektórym fragmentom tekstu zmieniono kolor na zielony, co było lekko zaskakujące podczas czytania.

"Shinrin yoku..." została wręcz przecudownie wydana - gratulacje w tym miejscu dla Wydawnictwa Znak. Zdjęcia czy grafiki, dają namiastkę lasu, więc nawet jeśli w danym momencie mamy daleko na łono natury, to zdecydowanie można wyczuć jego klimat w tej książce. Dodatkowo dominuje minimalizm i czystość przekazu, co bardzo lubię we wszelkiego rodzaju poradnikach. I już na koniec - mamy tu wydanie w twardej oprawie, więc mamy pewność, że szybko książka ta nam się nie zniszczy.

Moja ocena...

Mocne 7/10 będzie uczciwą oceną dla tej pozycji - szczególnie za wartość wizualną. Przepięknie wydana pozycja, z mnóstwem zdjęć. Co do treści... Można z nią polemizować, ale czyta się tę książkę szybko i przyjemnie. Jest to jedna z tych książek, którą albo się od samego początku polubi albo stwierdzi, że nie była warta swojej ceny. Ja ją polecam szczególnie osobom, które chciałyby się przenieść w przecudowny klimat "shinrin yoku" nie mogąc w danym momencie wydostać się z czterech ścian.

A za możliwość przeczytania i zrecenzowania chciałabym podziękować Wydawnictwu Znak Literanova.

Cześć kochani,
dziś przychodzę do Was z opinią na temat książki, która dokładnie dziś ma swoją premierę :) Fajnie? No pewnie, że fajnie. To zaczynamy :)

Krótko o treści...

W podolsztyńskim lesie zostaje brutalnie zamordowana piętnastolatka. Ślady na ciele oraz ubraniach wskazują, że morderca był bezwzględny.
Kiedy w kilka dni po odnalezieniu zwłok okoliczny pijak przyznaje się do winy, sprawa wydaje się zamknięta. Do momentu, gdy na komisariat przychodzi ksiądz miejscowej parafii i oznajmia, że to on zabił dziewczynę.
Presja mediów i społeczeństwa, by znaleźć mordercę, jest na tyle duża, że policja zwraca się do psychologa Zygmunta Rozłuckiego, który podejmuje śledztwo dopiero wtedy, kiedy do Olsztyna przybywa jego dawna miłość – żądna władzy dziennikarka Janczewska.
Działając w duecie, przysporzą sobie wielu wrogów, a ich własne życia znajdą się w śmiertelnym niebezpieczeństwie.
(opis pochodzi ze strony Wydawnictwa Czwarta Strona)

Moja opinia...

Zanim przejdę do meritum sprawy - czyli recenzji tejże powieści - muszę Wam w tym miejscu nadmienić, że co raz częściej przekonuję się do polskich kryminałów, w których autorzy potrafią trzymać czytelnika w napięciu aż do ostatnich stron.

"Wódka jest jak życie. Niby wiadomo, że się kiedyś skończy, ale jak przychodzi co do czego, zawsze jest to nieprzyjemne zaskoczenie."

Tak też miało miejsce w najnowszej powieści Przemysława Borkowskiego "Niedobry pasterz". W najśmielszych snach nie sądziłabym, iż po przeczytaniu raptem 50 stron będę się zachwycać daną książką, a w tym przypadku właśnie to miało miejsce. Napiszę więcej, te pierwsze pięćdziesiąt stron, sprawiło, że książkę pochłonęłam w zatrważającym tempie, jednocześnie mogąc się delektować lekturą na wysokim poziomie.