Cześć kochani,
dziś mam dla Was recenzję książki, która na długo zapadnie w mojej pamięci, ze względu na opisaną w niej niesamowitą historię - cudowną historię miłości, która urzekła mnie od samego początku!

Krótko o treści...

Moja opinia...

Czy po takiej treści jak powyżej można się spodziewać fajerwerków? Moim zdaniem romanse zwykle działają według pewnych utartych schematów, ale czytając je, człowiek powoli zakochuje się w danych postaciach i sytuacjach, momentach z powieści, aby po skończonej lekturze zatęsknić za bohaterami, łapiąc krótkiego, acz intensywnego doła emocjonalnego.

"Granica między miłością a nienawiścią jest bardzo płynna. Ulotna jak irlandzka mgła o poranku."

Nie będę ukrywać, że dotychczas nie miałam styczności z autorką, ale słyszałam o niej tyle dobrego, że chciałam sama się przekonać na własnej skórze jak to z nią jest. Styl pisania Mii Sheridan w książce "Bez uczuć" jest lekki, ciepły, sprawia wrażenie szczerego i autentycznego. Co ważne autorka nie męczy zbyt długimi opisami, jak i samymi rozdziałami, które po kilku stronach się kończą. Ja osobiście uwielbiam takie podejście autora, który chce przekazać czytelnikowi miłą odskocznię od szarej rzeczywistości na niejedno popołudnie. Książkę przepełnioną emocjami, miłością, ciepłem i próbą rozwikłania zagadek z przeszłości, które mają wpływ na teraźniejszość bohaterów literackich. A przede wszystkim pozycję, do której będziemy mimo wszystko wracać z tęsknotą, za każdym razem spoglądając na półkę z książkami.


Od pierwszych stron "Bez uczuć" autentycznie polubiłam przodujące postacie Lydii i Brogana, ale co warto zauważyć poboczni bohaterowie również są bardzo ciekawi. Należy choćby wspomnieć wiecznie uśmiechniętego i z przecudownym poczuciem humoru Fionna, młodszą siostrę Brogana, ale za to z diabelskim charakterkiem - Eileen czy Stuart - żyjący według równi pochyłej... Każda z tych osób wnosi ze sobą pokład wielu ciekawych zdarzeń i emocji, dzięki czemu pozycja ta jest satysfakcjonująca pod względem budowy bohaterów.

"Czekanie jest najgorsze. Czekanie, niepewność, niewiedza. […] Jaką bezsilność czuje ten, kto nie może zrobić nic poza czekaniem? To jak powolna śmierć…"

Książka "Bez uczuć" jest pełna wachlarza sprzecznych uczuć, którymi autorka nas raczy z każdą kolejną, przeczytaną stroną. Podczas czytania doznamy takich emocji jak szczęście, miłość, żal po stracie najbliższych, namiętność, zemsta i wielu, wielu innych. Jeżeli będzie to Wasza pierwsza styczność z tą pisarką, na pewno nie pożałujecie - pod warunkiem, że na romanse nie reagujecie reakcją alergiczną :)


Pozycja tym, książka ta jest pełna przecudownych, życiowych cytatów, których wszystkich nie sposób tutaj dodać. Podzielę się z Wami jeszcze kilkoma moimi ulubionymi, aby nie zrobić niepotrzebnego chaosu.

"Oby nie zdarzało wam się upaść, kraść, oszukiwać ani upijać. Jeśli już musicie upaść, padajcie sobie w objęcia. Jeśli musicie kraść, kradnijcie sobie pocałunki. Jeśli musicie oszukiwać, oszukujcie śmierć. A jeśli musicie pić, pijcie z przyjaciółmi."

 "Pokaż mi osobę, której nie obchodzi, co inni o niej myślą, a ja ci powiem, że jest bardzo samotna. Sęk w tym, by wiedzieć, czyja opinia się liczy."

"Bóg zsyła deszczowe dni, aby nam przypomnieć, że od czasu do czasu dobrze zrobić sobie wolne."

Moja ocena...

"Bez uczuć" Mii Sheridan jest zdecydowanym "must have" każdej fanki tej autorki. Ja od tej pozycji niewątpliwie nią zostałam. Uwielbiam takie lekkie i nie wymuszające myślenia pozycje, traktujące o miłości, wybaczaniu i dające nadzieję.


Wierzę, że spodoba się ta pozycja nie tylko fankom autorki, ale większości kobiet tęskniącym za prawdziwą miłością. Ja natomiast będę tęsknić w troszkę inny sposób. Za Broganem. Za Lidią. Za Fionnem. Za Eileen. I nawet za Stuartem. Jak dla mnie książka zasługuje na bardzo mocne 8/10! Bez najmniejszego wahania, polecam! Przeczytajcie, bo naprawdę warto spędzić wieczór razem z Mią Sheridan i jej powieścią.

A za egzemplarz oraz możliwość wcześniejszego przeczytania chciałabym podziękować Wydawnictwu Otwarte. Od dzisiejszego dnia mogę się nazwać fanką Mii Sheridan :)

Cześć kochani,
dziś postanowiłam do Was przyjść z inną książką niż zazwyczaj. Jest to interesująca pozycja z trudnym, aczkolwiek bardzo ważnym tematem - traktowania kobiet na Bliskim Wschodzie. A zatem do dzieła...

"Pamiętaj, że przez życie przechodzą tajfuny, które przewracają wszystko do góry nogami. Jednak zawsze musisz wstać i zebrać siły, bo kolejna burza możne się czaić tuz za rogiem"

Troszkę o treści...

Główna bohaterka, Rahima wraz z jej siostrami może chodzić od czasu do czasu do szkoły, ale wyłącznie za pozwoleniem ojca. Na ich nieszczęście nie posiadają braci, toteż jedną dla nich nadzieją jest stary zwyczaj zwany bacza posz, polegającym na przebraniu się dziewczynki za chłopca. Rahima udając przedstawiciela płci męskiej, zyskuje taką wolność i swobodę, o jakich przedtem nawet nie śniła i marzyła. Przechodzi totalną transformację zmieniającą całej jej dotychczasowe życie. Niemal sto lat temu podobnie postąpiła jej przodkini, Shekiba, co pozwoliło jej przenieść się z małej afgańskiej wioski do przepięknego kabulskiego pałacu.

Moja opinia...

Rozpoczynając przygodę z tą pozycją, miałam już wyrobione jako takie zdanie oraz posiadałam wiedzę na temat życia na Bliskim Wschodzie, jednak po przeczytaniu "Afgańskiej perły" Nadii Hashimi nie sądziłam, że jest w Afganistanie i krajach ościennych, gdzie Islam wiedzie pierwsze skrzypce i ma wpływ na mi kulturę i obyczaje, aż tak naznaczona rola kobiety w społeczeństwie.

"Wiesz co się mówi na temat ludzkiej duszy? Że jest twardsza niż kamień i jednocześnie delikatniejsza niż płatki kwiatów."

W pewnym sensie "Afgańska perła" jest przepiękną, aczkolwiek brutalną opowieścią o dwóch kobietach Rahimie i Szekibie, które muszą sobie radzić w prawdziwych realiach życia na Bliskim Wschodzie. Książka ta pokazuje, że tak na prawdę na przestrzeni stu lat nic się nie zmieniło i nie zanosi się, aby miały nastąpić w tej kwestii jakiekolwiek postępy, choć choćby możliwość kandydowania kobiet do parlamentu jest niewątpliwym krokiem do przodu.
Kobieta jest nikim. Nie może ubiegać się o własne prawa, bo czeka na nią okropna kara, ich nasib - przeznaczenie. Mężczyźni nie szanują kobiet, nie liczą się z ich zdaniem. Ich jedynym życiowym zadaniem jest koczowanie w czterech ścianach, sprzątanie, gotowanie i urodzenie potomka - najlepiej płci męskiej. Kobiety muszą niekiedy pogodzić się z tym, że ich mąż ma kilka żon, a ich los jest uzależniony od tego, jakie będą miały z pierwszą żoną... Przykre, ale tak właśnie wygląda życie na Bliskim Wschodzie.


Książka ta bardzo mną wstrząsnęła i na pewno na długi czas zostanie zapamiętana. Moja podświadomość z wieloma elementami kultury Bliskiego Wschodu się nie zgadzała i głos wewnętrzny się buntował wobec takiego traktowania kobiet. I pomimo, że ta książka jest jedynie fikcją, to w bardzo autentyczny i realistyczny sposób została napisana. Niekiedy miałam wrażenie jakbym śledzia losy dwóch rzeczywistych kobiet, Rahimy i Shekiby. Odczuwałam ból i samotność każdej z kobiet występujących w tej pozycji, które zostały opisane w chwytający za serce sposób.

"Czasem trzeba wyjść z tłumu, przekroczyć granicę. Zdobyć się na odwagę i wyciągnąć ręce po szansę, jeśli się czegoś bardzo pragnie."

Moja ocena...

Jak dla mnie książka zasługuje na ocenę 7/10. Jest to ciekawa pozycja, pokazuje realia i autentyczność życia w Afganistanie na przestrzeni 100 lat, ale brakowało mi w niej jakiegoś radośniejszego punktu zaczepienia, który dałby nadzieję, że Afganistan jednak się zmieni na rzecz kobiet... Mimo wszystko warto przeczytać choćby z czystej ciekawości, porównując życie kobiet na Bliskim Wschodzie z modelem życia naszym, europejskim.

Patrzcie na życie jak na grę, nie bierzcie go tak poważnie. Inni ludzie to tylko pionki. Mogą mieć różne role, a nawet mogą sprawiać problemy.

Moja opinia...

Zdarzały się w tej książce momenty, kiedy to sama zastanawiałam się co jest prawdą, a co zakłamaniem ze strony Franza. Czy on rzeczywiście przez całą pozycję knuł, kłamał i manipulował? A może choć trochę lubił Sofię i miał do niej słabość? Z drugiej strony moje myśli krążyły w okół tego, jak sama zachowałabym się w pewnych sytuacjach. Czy dałabym się zastraszyć i zmanipulować? Zaczęłam się na prawdę nad tym zastanawiać, czy przez otępienie i brak snu, godziłabym się na te wszystkie niedogodności i szykany jakie spotykały współpracowników Franza...

Dołączenie do sekty jest podobne do zakochania się. Różnica polega na tym, że w czasie fazy zaślepienia sekta wpływa na ciebie i manipuluje tobą, abyś porzucił osobistą odpowiedzialność za swoje życie.